Ο κύριος Πίμποντι, δάσκαλος ιστορίας στο σχολείο της πόλης του Χάπβιλ μα και προπονητής της ομάδας μπέιζμπολ, δίνει συγχαρητήρια στους παίκτες του. Δεν είχαν νικήσει, όπως δηλαδή δε νικούσαν συνήθως, αλλά δεν τους ένοιαζε. Είχαν ευχαριστηθεί παίζοντας. Κάθε μέρα, ο κύριος Πίμποντι περπατούσε για το σπίτι του, σταματούσε στο μανάβικο του κυρίου Φουνκαντέλι, διάλεγε το πιο λαχταριστό και κατακόκκινο μήλο, το έβαζε στο σακίδιό του και συνέχιζε το δρόμο του. Μα μια μέρα, από το απέναντι πεζοδρόμιο, ο Τόμι τον είδε! Είδε τον κύριο Πίμποντι να παίρνει το μήλο και να το βάζει στο σακίδιο χωρίς να το πληρώσει. Έτρεξε. Το ‘πε σε όλους τους φίλους του. Πήγαν όλοι την άλλη μέρα και είδαν την ίδια ακριβώς εικόνα. Ο κύριος Πίμποντι έβαζε το μήλο στο σακίδιό του χωρίς να το πληρώσει και έφευγε.
Χαμός στην πόλη! Από στόμα σε στόμα, το νέο μεταδίδεται παντού κι όλοι κουβεντιάζουν μια πράξη που ατιμώνει το δάσκαλο, τον κύριο Πίμποντι. “Όλος ο κόσμος λέει πως είστε κλέφτης”, του ομολογεί ο μικρός Μπίλι. Ο κύριος Πίμποντι σοκάρεται. Δε χάνει όμως την ψυχραιμία του. Παίρνει τον Μπιλ και πηγαίνουν στο μανάβικο. “Μπορώ να πάρω λίγο νωρίτερα το μήλο μου σήμερα;”, ρωτάει ο κύριος Πίμποντι τον μανάβη. “Και βέβαια! Αφού περνάτε και το πληρώνετε κάθε Σάββατο μαζί με το γάλα σας, μπορείτε να το πάρετε όποτε θέλετε”, του απάντησε ο μανάβης κύριος Φουνκαντέλι.
Ο Μπίλι κατάλαβε. Τώρα έπρεπε να καταλάβει και ο Τόμι αλλά και μια ολόκληρη πόλη που ψιθύριζε πως ο κύριος Πίμποντι ήταν ένας κοινός κλέφτης. Ο Τόμι πήγε και βρήκε τον κύριο Πίμποντι με ένα μαξιλάρι όπως του είχε ζητήσει. Του ζήτησε κάμποσες φορές συγνώμη. Του είπε άλλες τόσες ότι δεν ήθελε να κάνει κακό. Ο πάντα ψύχραιμος κύριος Πίμποντι δέχθηκε τη συγνώμη. Αλλά του ζήτησε να τρυπήσει το μαξιλάρι και να σκορπίσει τα πούπουλά του στον άνεμο. “Αυτό έπρεπε να κάνω;”, αναρωτήθηκε σχεδόν ανακουφισμένος ο Τόμι. “Αυτή ήταν η μισή δουλειά. Τώρα πρέπει να πας και να μαζέψεις όλα τα πούπουλα και να ξαναβάλεις στο μαξιλάρι”.
“Μα αυτό είναι πολύ δύσκολο. Σχεδόν αδύνατο”, είπε ο Τόμι. “Κάθε πούπουλο είναι κι από ένας άνθρωπος της πόλης. Έχεις δίκιο που λες ότι είναι πολύ δύσκολο”, του απάντησε ο δάσκαλος. “Ακριβώς όσο δύσκολο είναι να πας σε έναν έναν τους ανθρώπους της πόλης και να τους πεις την αλήθεια.”
Προτού λοιπόν ψιθυρίσουμε δεξιά αριστερά και ενοχοποιήσουμε ανθρώπους, ψυχές, επαγγελματικούς κλάδους ή όποια άλλη κατηγορία, καλό είναι να έχουμε πλησιάσει λίγο περισσότερο τα γεγονότα. Δεν είναι τυχαίο που η συγγραφέας του βιβλίου αφιέρωσε το βιβλίο στους δασκάλους όλους του κόσμου. Τους δασκάλους που σήμερα εν Ελλάδι εόρτασαν τους τρεις χριστιανούς προστάτες τους. Τους δασκάλους που δεν θα τους υπερασπισθώ εγώ (θα το κάνουν όλοι μαζί) αλλά και δε θα αδιαφορήσω όταν δέχονται καφενειακές επιθέσεις. Ας δούμε την αλήθεια. Θα είναι καλύτερα για όλους.
“Το βιβλίο αυτό το εμπνεύστηκα από μια πολύ παλιά ιστορία, σχεδόν 300 χρόνων, που μου διηγήθηκε ο καβαλιστής δάσκαλός μου. Έμεινε χαραγμένη στο μυαλό μου για πολύ καιρό, και όταν άρχισα να γράφω βιβλία για παιδιά, αποφάσισα να τη συμπεριλάβω σ” ένα απ” αυτά”.
Το “Ένα μήλο την ημέρα” είναι το δεύτερο από τα πέντε βιβλία που έγραψε η συγγραφέας. Τα έσοδα από τις πωλήσεις του βιβλίου η συγγραφέας θα τα διαθέσει στο Spirituality for Kids Foundation. Για την ιστορία η συγγραφέας λέγεται Λουίζα Βερόνικα Τσικόνε. Κατά κόσμον… Μαντόνα (είναι καλογραμμένο, φύγετε από την εικόνα του pop idol).
Το βιβλίο κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Ψυχογιός και θαρρώ έχει εξαντληθεί.
Τίτλος: Ένα μήλο την ημέρα
Συγγραφέας: Λουίζα Βερόνικα Τσικόνε
Εκδόσεις: Ψυχογιός
ΕΚΤΟΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ
