Τα σχολεία σε λίγες μέρες κλείνουν. Κι ενώ υπάρχει ο ενθουσιασμός της ξενοιασιάς, υπάρχουν κι εκείνη η βαρεμάρα κάποιες στιγμές… Διαβάζοντας το βραβευμένο με το Κρατικό Βραβείο Παιδικού Λογοτεχνικού Βιβλίου, Δρόμο παίρνω, δρόμο αφήνω του Σάκη Σερέφα, μας ήρθε μια ιδέα. Πήραμε ξύλινα κομμάτια δρόμου, μπορεί να είναι και πλαστικά ή χάρτινα, δεν θα τα χαλάσουμε στο υλικό και τα μοιραστήκαμε. Συλλέξαμε σε ένα κουτί φιγούρες ζώων και ανθρώπων από διάφορα παιχνίδια καθώς και φωτογραφίες και κάρτες διαφόρων περιοχών. Πήραμε κι ένα ζάρι κι είμαστε έτοιμοι για το παιχνίδι. Κάθε παίκτης βάζει τόσα κομμάτια δρόμου όσα φέρει η ζαριά του .Όποιος φέρει ζαριά με τον αριθμό έξι, τοποθετεί κι ένα πρόσωπο ή ένα ζώο στο δρόμο του δρόμου του. Αν πάλι κάποιος φέρει τρία τοποθετεί μια κάρτα με μια περιοχή κι αρχίζουμε να αφηγούμαστε και την ιστορία που φτιάχνεται. Μια φορά κι έναν καιρό λοιπόν, ήταν ένας δρόμος μικρός σαν μια παύλα. Τότε συνάντησε…. τι συνάντησε άραγε στη δική σας ιστορία;
