Το elniplex συγκέντρωσε για εσάς τα… στοιχεία του φθινοπώρου και σας τα παρουσιάζει μέσα από τους στίχους γνωστών τραγουδιών. Τραγούδια που αναφέρουν και αναφέρονται στο φθινόπωρο, στη βροχή, τον αέρα και τα σύννεφα… Με τέτοιο καιρό, σκέφτεστε τίποτα πιο επίκαιρο;
Φθινόπωρο
Σε μουσική του Μίκη Θεοδωράκη, στίχους του Κώστα Χατζόπουλου και ερμηνεία της Παιδικής Χορωδίας και ορχήστρας του Δημοτικού Ωδείου Λάρισας, από τον δίσκο
“40 Τραγούδια για Παιδάκια και Παιδιά . . .” (1994)
Άσε το Φθινόπωρο γύρω σου να στρώσει
τ’ άνθη τα στερνά.
Μια ζωή πεθαίνει, μια πνοή περνά.
Τάχα σε προσμένει μια άνοιξη ξανά;
Άσε το Φθινόπωρο γύρω σου να απλώσει
μια στερνή ευωδιά,
μια χαρά χαμένη, μέσα στην καρδιά.
* * *
Πουπουλένια σύννεφα
Σε μουσική του Νίκου Κυπουργού, στίχους της Ξένιας Καλογεροπούλου και ερμηνεία της Μαρίας Φαραντούρη, από τον δίσκο “Τα μυστικά του κήπου” (2001)
Πού πουλάνε πουπουλένια σύννεφα;
Στων ονείρων τα παζάρια.
Πού πουλάνε πουπουλένια όνειρα;
Στων παιδιών τα μαξιλάρια.
Ποιος τινάζει φτερωτά παπλώματα
Και στη γη πέφτουν νιφάδες;
Τ’ ουρανού ποιος πλένει τα πατώματα
Και γεμίζουν σαπουνάδες;
Ποιος μετράει προβατάκια αμέτρητα
Και τα όνειρα ποτίζει;
Ποιος χαϊδεύει νυσταγμένα βλέφαρα
Και το σύννεφο δακρύζει;
* * *
Δειλινό (Σύννεφο τριανταφυλλί)
Σε μουσική Μάνου Λοΐζου, στίχοι Γιάννη Νεγρεπόντη και ερμηνεία Κώστα Θωμαΐδη, από τον δίσκο “Κάτω από ένα κουνουπίδι” (1995)
Σύννεφο τριανταφυλλί πέφτει μες στη λίμνη
και γλυκό ένα φιλί φιλικό της δίνει.
Σύννεφα τριανταφυλλιά σαν τα τριαντάφυλλα
γέμισε η λίμνη. Μοιάζει με τριανταφυλλιά
με τα τριαντάφυλλα η μικρή μας λίμνη.
Γύρω-γύρω ένα χορό γύρω από τη λίμνη,
χαρωπό ένα χορό παιδομάνι στήνει.
Σύννεφα τριανταφυλλιά σαν τα τριαντάφυλλα
γέμισε η λίμνη. Μοιάζει με τριανταφυλλιά
με τα τριαντάφυλλα η μικρή μας λίμνη.
* * *
Πινεζοβροχή
Σε μουσική Σταύρου Παπασταύρου, στίχους Ευγένιου Τριβιζά και ερμηνεία Κρίστις Στασινοπούλου, από τον δίσκο “Μίλα μου για μήλα” (1986)
Όταν βρέχει πινέζες στην Μπαλονοχώρα
κι η πινεζοψιχάλα γίνεται πινεζομπόρα,
και πέφτουν οι πινέζες απ’ τα σύννεφα με φόρα
και βροντάει και βροντάει κι η βροχή δε σταματάει,
τα μπαλόνια τα καημένα τρέχουνε στους δρόμους φοβισμένα,
ταραγμένα και στο δάκρυ βουτηγμένα!
Μπαλόνια πολλά, μπαλόνια χιλιάδες
με σηκωμένους τους γιακάδες.
Παππούδες, γιαγιάδες, αγόρια, κοπέλες
μ’ ανοιχτές ομπρέλες
Κι αν κανένα άτυχο μπαλόνι
που ρούχα απλώνει ή το χωράφι του οργώνει
ή στη στάση περιμένει το μπαλονοτράμ,
δεν προλάβει την ομπρέλα του ν’ ανοίξει,
ακούγεται ένα Μπαμ!
Και πέφτει το μπαλόνι τέζα τρυπημένο απ’ την πινέζα!
Έρχεται αμέσως το φορείο,
το πηγαίνει στο νοσοκομείο,
και μπαλονογιατροί μεγάλοι,
εγχείρηση του κάνουν πλαστική
και το φουσκώνουν πάλι με τεχνητή αναπνοή!
“Πού οφείλεται, κύριε γιατρέ, αυτή μου η αδιαθεσία;”
“Στις πινέζες φαίνεται ότι έχεις μεγάλη ευαισθησία!
Μη σε νοιάζει όμως, θ’ αναρρώσεις
αν στο κρεβάτι σου ξαπλώσεις,
μείνεις ξαπλωμένο εκεί ως την άλλη Κυριακή
και μ’ ένα φυσερό παίρνεις αέρα καθαρό
κάθε μέρα το πρωί!
Αυτά κι άλλα πολλά τέτοια ωραία και τρελά
συμβαίνουν το χειμώνα στην Μπαλονοχώρα.
Αλλάόταν σταματάει η πινεζομπόρα,
όλα τα μπαλόνια κάνουν ολόθερμη ευχή
ποτέ, ποτέ μην ξαναβρέξει πινεζοβροχή!
* * *
Μήπως είναι το νερό;
Σε μουσική και στίχους Τατιάνας Ζωγράφου και ερμηνεία Νένας Βενετσάνου, από τον δίσκο “Πετώντας πας στην πόλη” (2004)
Απ’ τη θάλασσα στον ήλιο κι από εκεί στον ουρανό,
σ’ ένα σύννεφο βουλιάζει και κυλάει και κουρνιάζει,
και το χώμα το μουλιάζει, και ποτίζει τον αγρό.
Μήπως είναι το νερό;
Υδρατμοί, σταγόνες στάλες,καταρράκτες και βροχές
μοιάζουν με νερένιες λέξεις, με νερένιες συλλαβές.
Λέξεις που μιλούν στα χείλη, συλλαβές με τονισμούς,
λέξεις που με το άγγιγμά τους φτιάχνουνε χρωματισμούς
Ίσως είναι το νερό.
* * *
Μη μιλάς άλλο γι’ αγάπη
Σε μουσική, στίχους και ερμηνεία Διονύση Σαββόπουλου, από τον δίσκο “Φορτηγό” (1966)
Μία η άνοιξη ένα το σύννεφο χρυσή βροχή
βροχή που χόρευε σε κάμπο ώριμο ως το πρωί
σαν στάχυα έλυσες πάνω στους ώμους μου χρυσά μαλλιά
σαν στάχυ χόρεψες σαν στάχυα αμέτρητα ήταν τα φιλιά
Μη μιλάς άλλο για αγάπη η αγάπη είναι παντού
στην καρδιά μας στη ματιά μας τρώει τα χείλη τρώει το νου
όταν θα ‘χουμε υποφέρει καλημέρα θα μας πει
θα μας φύγει θα ξανάρθει κι όλο πάλι απ’ την αρχή
Μία η θάλασσα ένας ο ήλιος της γλάροι λευκοί
ήλιος και θάλασσα γλυκό κορίτσι ζεστό πρωί
πρωί κι ορθάνοιξα τα δυο σου πέταλα μ’ ένα φιλί
κι εσύ μου χάρισες όλη την άνοιξη σ’ ένα κορμί
Μη μιλάς άλλο για αγάπη η αγάπη είναι παντού
στην καρδιά μας στη ματιά μας τρώει τα χείλη τρώει το νου
όταν θα ‘χουμε υποφέρει καλημέρα θα μας πει
θα μας φύγει θα ξανάρθει κι όλο πάλι απ’ την αρχή
Χθες ήταν έρωτας χθες ήταν σύννεφο χρυσή βροχή
χθες ήταν θάλασσα γλάρος που χόρευε με το πρωί
τώρα είναι η σιωπή τώρα είναι η λησμονιά κι ο χωρισμός
κι όλα τα αστέρια του θαρρείς πως έσβησε ο ουρανός
Μη μιλάς άλλο για αγάπη η αγάπη είναι παντού
στην καρδιά μας στη ματιά μας τρώει τα χείλη τρώει το νου
όταν θα ‘χουμε υποφέρει καλημέρα θα μας πει
θα μας φύγει θα ξανάρθει κι όλο πάλι απ’ την αρχή
* * *
Το τρελοβοριαδάκι
Σε μουσική Τατιάνας Ζωγράφου, στίχους Βεατρίκης Κάντζολα-Σαμπατάκου και ερμηνεία Άννας Καραγεωργιάδου και της χορωδίας Δημήτρη Τυπάλδου, από τον δίσκο
“Δεν βιάζομαι να μεγαλώσω” (2007)
Φυσά, φυσά το τρελοβοριαδάκι
τις πασχαλιές μαδά σαν άτακτο παιδάκι.
Πειράζει τα κορίτσια, τριγύρω τους χορεύει,
τη φούστα τους σηκώνει, τις μπούκλες τους μπερδεύει.
Το ψάθινο καπέλο αρπάζει από κοπέλα
και λύνει να του κλέψει τη θαλασσιά κορδέλα.
Τι απαλό κι ωραίο το φίνο της μετάξι,
πώς θέλει να την πάρει μαζί του να πετάξει!
Αχ, τρελό μου βοριαδάκι, μη θυμώνεις κι απορείς
την αγάπη με το ζόρι να κερδίσεις δεν μπορείς !
Να την τυλίξει κάνει στο άγριο φύσημά του
μ`αντί να τη σιμώσει, τη σπρώχνει μακριά του.
“Στην τόση δύναμή μου τολμά ν’ αντισταθεί;”
ρωτά το βοριαδάκι και πάει να τρελαθεί.
Αχ, τρελό μου βοριαδάκι, μη θυμώνεις κι απορείς
την αγάπη με το ζόρι να κερδίσεις δεν μπορείς !
Φυσά, φυσά μα πώς να το πιστέψει ;
Μια θαλασσιά κορδέλα το νου του έχει κλέψει !
Όσο γοργά κι αν τρέχει, αυτή μακριά πετάει,
γαλάζιο άπιαστ`όνειρο που χάνεται και πάει.
Αχ, τρελό μου βοριαδάκι, μη θυμώνεις κι απορείς
την αγάπη με το ζόρι να κερδίσεις δεν μπορείς !
* * *
Βοτάνι, βοτανάκι
Των Χάρη και Πάνου Κατσιμήχα από τον δίσκο
“Η Αγέλαστη Πολιτεία και οι Καλικάτζαροι” (1998)
(αφηγηματικό μέρος)
Εν τω μεταξύ κάτω στην Πολιτεία οι αγέλαστοι άνθρωποι κοιμόντουσαν τον
«ύπνο του δικαίου», κοιμόντουσαν αμέριμνοι, ενώ πάνω στο λόφο πράματα και θάματα
(τραγούδι)
Βοτάνι, βοτανάκι, εννιά φορές να βράσεις,
να γίνεις σύννεφο, στον ουρανό να φτάσεις.
Απάνω από την πόλη να πας και να σταθείς,
και πριν να ξημερώσει βροχούλα να γενείς.
* * *
Καταστροφή
Σε μουσική Γιάννη Μαρκόπουλου, στίχους Ευγενίας Φακίνου, ερμηνεία Παιδικής χορωδία Τυχοπούλου και αφήγηση Νίκης Τριανταδυλλίδη, από τον δίσκο “Ντενεκεδούπολη” (1975)
Στα Χίλια Εννιακόσια Εβδομήντα Εννιά μια Δευτέρα,
ακούστε να σας πω τι έγινε εδώ πέρα.
Ο ουρανός συννέφιασε, σκοτείνιασε η μέρα
και στα καλά καθούμενα εσήκωσεν αέρα.
Χοντρό χαλάζι έπεφτε βροχή κι αστροπελέκια,
σαν να βαρούσαν γύρω μας χίλια που λες τουφέκια.
Τα στάρια πέσανε βαριά στο χώμα και πεθάναν,
τα δέντρα κορφοκόπηκαν κι άλλο καρπό δεν βγάλαν.
Πήρε τα σπόρια η βροχή τα νιούτσικα βλαστάρια
κι άφησε στα χωράφια μας χαράκια και λιθάρια.
Τέτοιο μεγάλο χαλασμό μακάρι να μη ξαναδώ,
μακάρι να μη ξαναδώ τέτοιο μεγάλο χαλασμό.
Έτσι αναγκάστηκαν να ζητήσουν δανεικά, στάρι, λαχανικά,
όσπρια, απ’ τους πιο πλούσιους γείτονες, τα φυσερά.
Πρώτα πήγαν στον κύριο Μαρώνη που είχε το κακάο.
* * *
Η Χιονένια και η Συννεφένια
Από το αναγνωστικό της Α’ δημοτικού, σε μουσική Τάσου Ιωαννίδη και ερμηνεία Μαρίας Φαραντούρη, από τον δίσκο
“Λάχανα και Χάχανα – 24 Τραγούδια από το βιβλίο Γλώσσας της Α’ Δημοτικού” (2008)
Ταξιδεύει η Συννεφένια
με του ανέμου τα φτερά.
Χίλια δάκρυα μεταξένια
στο ταξίδι της σκορπά.
Όταν δακρύζει η Συννεφένια
ψιχάλες πέφτουν απαλά.
Ψηλά κοιτά τότε η Χιονένια
στο σύννεφο χαμογελά.
* * *
Το σκουλουκούιν
Σε μουσική και στίχους Γιώργου Χατζηπιερή και ερμηνεία Ελευθερίας Αρβανιτάκη, από τον δίσκο “Ο τεμπέλης δράκος και άλλες ιστορίες” (2005)
Έβρεξεν μες την αυλή μου τζιε έπαιζα με τα πηλά,
τζι είδα μέσα που το χώμα θκιο ματούθκια γελαστά.
Ήταν ένα σκουλουκούι τζι ήταν όπως την κλωστήν,
ήβρεν μιαν μιτσιάν τρυπούαν τζιε επροσπάθαν να χωστεί
Σκουλουκούιν,σκουλουκούιν πού πάεις χωρίς βρακούιν;
Έμπα μέσα στη φουλιά σου μεν πονήσεις τα λαιμά σου.
Έπιασα το που το νούρο το φιλούι το μιτσί
έπαιξα λλίο μητά του τζι έκλεισα το στο ποτσί.
Τζι ήρτεν έσσο η αρφή μου τζι έμπηξεν τες παουρκές.
Είπεν το τζιε του τζιρού μου τζι έδωκεν μου πατσαρκές.
Σκουλουκούιν, σκουλουκούιν εν να σγάψω ένα λουκκούιν
μες τη λάντα να σε χώσω τον πελάν για να γλιτώσω.
FEATURED IMAGE: Autumn Effect at Argenteuil- Claude Monet (1873)
