Στη φωτογραφία βλέπετε ένα ποίημα που κάνει “θραύση” στα νηπιαγωγεία εδώ και πολλά χρόνια. Τι πολλά χρόνια; Το συγκεκριμένο ποίημα το βρήκα στο ανθολόγιο του 1948 (δε ξέρω αν έχει κυκλοφορήσει το ΒΗΜΑ το συγκεκριμένο ανθολόγιο αλλά αν όχι, πάρτε το και δείτε το με τα μάτια σας)! Ούτε ο Καβάφης, ούτε ο Ελύτης δεν επιβίωσαν στο νηπιαγωγείο από το 1948. Αλλά αυτό εδώ…αυτό το “αριστούργημα” της λογοτεχνίας τους έφαγε όλους! Το ελληνοχριστιανικό ιδεώδες της μεταπολεμικής Ελλάδας είναι παρόν. Έχω αρχίσει να πιστεύω ότι σε λίγο, με τα 30άρια τμήματα θα βγάλουμε ξανά τις βέργες. Πάνε πολύ με αυτό το ποιηματάκι.
ΥΓ: Το παλιό νηπιαγωγείο είναι το πρώτο πράγμα που πρέπει να ξεπεραστεί. Και να πάρει μαζί του όλη τη σαβούρα. Όλη όμως.
