Οι γονείς μας έφεραν λευκά σεντόνια, υφάσματα, μαξιλαροθήκες, ο,τι μπορούσαν. Τα ζωγραφίσαμε με ανοιξιάτικα σχέδια, δίχως πατρόν, δίχως υποδείξεις, μα με αυθορμητισμό και μπόλικη πρωτοβουλία: λουλούδια κάθε είδους, ουράνια τόξα, πέταλα, χορτάρι πράσινο. ήλιοι, τα ονόματα μας, πεταλούδες, έντομα, μέλισσες και πολλά άλλα. Ύστερα δέσαμε τα υφάσματα μεταξύ τους ενώνοντάς τα και δημιουργήσαμε ένα αρκετά μεγάλο! Βγήκαμε στην αυλή μας, την ηλιόλουστη εκείνη την ημέρα, είπαμε ο καθένας τη δική του ευχή για την άνοιξη και την καλωσορίσαμε φωνάζοντας και επιβεβαιώνοντας με ένα ηχηρό “ναι!!!!!” σε κάθε ευχή που ακουγόταν.
Όχι, δεν είμαστε τρελοί! Διαβάσαμε απλώς την Κυρία Μίνα και την Άνοιξη του Χρήστου Μπουλώτη και της Φωτεινής Στεφανίδη όπου η κυρία Μίνα, έφερε την άνοιξη σε έναν τόπο όπου ποτέ δεν ερχόταν με τον τρόπο αυτό: ξεδίπλωσε ένα αραχνούφαντο ύφασμα, έβαλε παιδιά και λοιπούς κατοίκους να ζωγραφίσουν λουλούδια και άλλα όμορφα ανοιξιάτικα, το άπλωσαν στο χιονισμένο έδαφος και έφεραν την άνοιξη ξανά ξορκίζοντας το θυμό της καλής νεράιδας!
Και τώρα δυο λόγια για τις ευχές που ακούστηκαν από αυτά τα υπέροχα παιδιά το 2012-13 στο δέκατο νηπιαγωγείο Κερατσινίου. Πόση φαντασία χρειάζεται για να δώσεις απαντήσεις όπως: “να γίνει η τάξη μας πρωτεύουσα της άνοιξης”, “να πάρω ένα δώρο στην κυρία Μίνα”, “να γίνω φίλη με την κυρία Μίνα”, “να ήμουν το κοριτσάκι που παντρεύεται στο τέλος”, “να καθόταν στο χέρι μου το πρώτο χελιδόνι της άνοιξης”, “να έβλεπα ένα ουράνιο τόξο που πάνω του κάθονταν χελιδόνια” και άλλες υπέροχες απαντήσεις; Ομολογώ πως η δική μας φαντασία πολλές φορές μοιάζει λίγη μπροστά τους…
