Ζητώ προκαταβολικά συγγνώμη γιατί δεν ξέρω σε ποιόν από τους ποδοσφαιρικούς συλλόγους ανήκει το σύνθημα. Θα υποθέσω στην ΑΕΚ. Τυχαία επιλογή, μιας και είναι η ομάδα μου. Ελπίζω να μην με απολύσει το αφεντικό μετά από αυτό, γιατί ανήκει σε άλλη ομάδα (σσ.: στον Παναθηναϊκό ανήκει αλλά την συγχωρούμε).
Εγώ εννοώ τον ένα και μοναδικό Σύλλογο γονέων και κηδεμόνων ενός δημόσιου σχολείου. Αυτόν που συγκροτείται στην αρχή της σχολικής χρονιάς. Που στόχο έχει την εθελοντική συνεργασία μεταξύ εκπαιδευτικών και γονέων, την διευκόλυνση σε δράσεις και δραστηριότητες στον χώρο του σχολείου και κυρίως την ενδυνάμωση της φωνής όλων μας προς όλες τις κατευθύνσεις, όταν πρέπει να διεκδικήσουμε πράγματα που αφορούν την βελτίωση της εκπαιδευτικής καθημερινότητας των μαθητών μας.
Βέβαια υπάρχει και το άλλο είδος συλλόγου. Συλλόγου μεγάλου, σκέτου παπαγάλου! Σίγουρα όχι ολόκληρου, αλλά ένα μέρος συμμετεχόντων σε κάποιους συλλόγους που δυσκολεύουν, διασπούν, παπαγαλίζουν και… κουσκουσεύουν δεξιά αριστερά! Είναι εκείνοι που θέλουν έναν σύλλογο-βήμα για να αναδειχτούν σε ρυθμιστές, φωτεινούς παντογνώστες, μοναδικούς διεκδικητές του δίκαιου και αμείλικτους τιμωρούς των απανταχού κακών εκπαιδευτικών που -είναι δεν είναι κακοί- το κουσούρι θα τους το βρουν στον αέρα.
Στο δημόσιο νηπιαγωγείο, ένας σύλλογος, νόμιμος, τυπικός, με τις σφραγίδες και τα όλα του, δεν είναι τόσο συχνό φαινόμενο. Κάπου δεν θέλουν οι εκπαιδευτικοί, κάπου δεν θέλουν οι γονείς, κάπου κοστίζει αρκετά χρήματα η ίδρυσή του, κάπου «έλα τώρα για μια χρονιά είναι». Υπάρχει πάντα η μεσοβέζικη λύση του άτυπου συλλόγου γονέων.
Γιατί όμως δεν θέλουμε; Νομίζω ότι ο βασικός λόγος είναι η έλλειψη εμπιστοσύνης, μια ατμόσφαιρα αμφισβήτησης αν ο καθένας μας κρατήσει σωστά τον ρόλο του. Ίσως δεν ξεκαθαρίζονται νωρίς τα όρια της κάθε μεριάς. Το παιδαγωγικό κομμάτι (κι ό,τι αυτό περικλείει) ανήκει στους εκπαιδευτικούς και το επιβοηθητικό, υποστηρικτικό στον εκάστοτε σύλλογο. Αν αυτή η διάκριση είναι σαφής, τότε η συνεργασία και η επίτευξη στόχων είναι θέμα λεπτών.
Στα δημοτικά σχολεία είναι λίγο πιο ξεκάθαρα τα πράγματα. Σύλλογος γονέων μεγάλος υπάρχει, λειτουργεί, παίρνει πολλές φορές την θέση της πολιτείας, στις μεγάλες ή μικρές ελλείψεις της εκπαιδευτικής καθημερινότητας. Αλλά κι εκεί το τοπίο είναι κάποιες φορές θολό, η ίδια περιρρέουσα ατμόσφαιρα αμφισβήτησης, αν ο καθένας μας κρατήσει σωστά τον ρόλο του. Και σε αυτήν την περίπτωση τα όρια λειτουργούν καταλυτικά και σώζουν καταστάσεις.
Όπου βέβαια υπάρχει λειτουργικός σύλλογος και γίνεται με καλή διάθεση το μοίρασμα των καθηκόντων, εκεί γίνονται μικρά καθημερινά θαύματα! Δράσεις, ιδέες, δραστηριότητες, εκδηλώσεις εξαιρετικές! Το καλό επιστρέφει στα παιδιά πολλαπλασιασμένο!
Θα μπορούσαμε να δούμε, όλοι μας, τον σύλλογο σαν μια ευκαιρία να πείσουμε τα παιδιά μας ότι κάνουμε πράξη αυτά που τους διδάσκουμε. Πρωτίστως τις δημοκρατικές διαδικασίες. Την συνύπαρξη στο σύνολο. Να μάθουμε να ακούμε τον ομιλητή, να αφήσουμε να ολοκληρώνει τις σκέψεις του χωρίς να τον διακόπτουμε. Να έχουμε το θάρρος της γνώμης μας και να την υποστηρίζουμε με στοιχεία. Να προσφέρουμε εθελοντικά την βοήθεια μας για να γίνει όμορφη η καθημερινότητα όλων μας. Να καταλαβαίνουμε το πλαίσιο μέσα στο όποιο βρισκόμαστε και δραστηριοποιούμαστε. Να βάζουμε εσωτερικά όρια ή έστω να τηρούμε αυτά που υπάρχουν. Αν δεν τα κάνουμε εμείς ως εκπαιδευτικοί και γονείς, πως θα τα ζητάμε από τα παιδιά μας; Αν όχι εμείς ως παράδειγμα, ποιος άλλος; Μήπως τότε, εκεί, ένας Σύλλογος γονέων και κηδεμόνων έχει την ευκαιρία του; Να γίνει ένας σύλλογος μεγάλος που δεν υπάρχει άλλος!
