Η συγγραφέας και καθηγήτρια Ψυχολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου, Φωτεινή Τσαλίκογλου περιγράφει (στο ΒΗΜΑ της Κυριακής, 26 Αυγούστου 2012) το παιχνίδι που πρότεινε ένας ανθρωπολόγος στα παιδιά μιας αφρικανικής φυλής: Τοποθέτησε ένα καλάθι γεμάτο ζουμερά φρούτα δίπλα σ’ ένα δέντρο και είπε στα παιδιά ότι όποιο φτάσει πρώτο στο καλάθι, θα πάρει όλα τα φρούτα. Όταν τους έδωσε το σύνθημα όμως να ξεκινήσουν, τα παιδιά πιάστηκαν χέρι-χέρι και ξεκίνησαν να τρέχουν όλα μαζί. Ύστερα κάθισαν κάτω από το δέντρο κι έφαγαν όλα μαζί τα φρούτα. Όταν τα ρώτησε γιατί έδρασαν έτσι ενώ θα μπορούσε ένας να είχε κερδίσει όλα τα φρούτα, τα παιδιά απάντησαν “Ubuntu”, που σημαίνει «Δεν μπορούμε να είμαστε χαρούμενοι, αν έστω κι ένας από μας είναι στεναχωρημένος». Αξιοπερίεργη αντίδραση για τον δικό μας δυτικό πολιτισμό, που προωθεί σε όλες τις εκφάνσεις του το πάτα επί πτωμάτων. Ακόμα κι όταν μιλάμε για συνεργασία και ομαδικό πνεύμα, την ίδια στιγμή τα παιχνίδια και οι δραστηριότητες που μαθαίνουμε στα παιδιά μας, αναιρούν τα ίδια τα λόγια μας. Φαντάζει ουτοπική αυτή η προσέγγιση; Είναι απλώς θέμα αξιών…
