«Με λένε Στέισι Γουντς και με έχουν βιάσει. Η καλύτερη φίλη μου, η Πατρίς, μου είπε να γράψω αυτή την ιστορία. Η Πατρίς είναι δυνατή και ίσως ο μόνος άνθρωπος απ’ όσους ξέρω που μπορεί να με πείσει να κάνω πράγματα που δε θέλω να κάνω. Μου έδωσε οδηγίες. Θα αρχίσω από την αρχή και δε θα βιαστώ. «Μην παραλείψεις το παραμικρό», μου είπε, «όσο άσχημο κι αν είναι». Όμως, δεν είναι πάντα εύκολο να βάζεις τα πράγματα στη σωστή σειρά. Μετά τον βιασμό δεν έφυγα κατευθείαν. Ήμουν τόσο σοκαρισμένη. Κλειδώθηκα στο μπάνιο. Κάθισα στο πάτωμα, δίπλα στη λεκάνη, και ένιωσα τα κρύα πλακάκια κάτω από τα πόδια μου, τα δάχτυλά μου μαζεμένα πάνω στο κεραμικό πάτωμα. Άκουσα να φωνάζουν το όνομά μου ξανά και ξανά, αλλά δεν απάντησα. «Στέισι, είσαι καλά; Έλα τώρα, Στέισι! Για πλάκα ήταν». Έπειτα από πολλή ώρα, όταν όλα ησύχασαν, ξεκλείδωσα, άνοιξα λιγάκι την πόρτα και κοίταξα έξω. Αυτός ήταν ακόμη εκεί. Μου χαμογέλασε. Δεν μπορούσα να μείνω στο μπάνιο για πάντα, έτσι βγήκα, μάζεψα τα πράγματά μου από το πάτωμα και το κομοδίνο. Όλη την ώρα είχα τα μάτια μου χαμηλωμένα. Αδιαφόρησα για ό,τι γινόταν γύρω μου, ντύθηκα και βάδισα προς την πόρτα.»
Αν παρατηρήσεις το στομάχι σου να σφίγγεται και την αναπνοή σου να πηγαινοέρχεται από την δραματική αφήγηση της Στέισι Γουντς, τότε αισθάνεσαι απόλυτα φυσιολογικά. Αυτό σε κάνει να αισθάνεσαι ο βιασμός ενός κοριτσιού (κάθε βιασμός γίνεται με άσχημο τρόπο), ο σπαραγμός του πάνω στις σελίδες και ο τρόπος εξελίσσονται οι σκέψεις και τα συναισθήματά της μετά από αυτό το σημείο μηδέν.
Όμως, εκείνη τη μέρα μείναμε στο δωμάτιό της. Αυτή καθόταν σε μια καρέκλα κι εγώ είχα κουρνιάσει στην άκρη του κρεβατιού της. Της εξήγησα τι μου είχε συμβεί. Δεν επεκτάθηκα σε λεπτομέρειες. Ήμουν σύντομη κι είπα τα ουσιώδη. Σοκαρίστηκε και κούνησε το κεφάλι της.
«Πρέπει να πας στην αστυνομία», μου είπε.
«Δεν μπορώ».
«Γιατί;»
«Γιατί έφταιγα εγώ!»
«Αυτό που λες είναι γελοίο. Του ζήτησες να σε βιάσει;»
«Όχι!»
«Του ζήτησες να σταματήσει; Είπες όχι;»
«Ναι!»
«Τότε, πώς γίνεται να είναι δικό σου το λάθος;»
«Είναι πολύπλοκο», είπα. «Έπρεπε να ήσουν εκεί…
Παρανόησα…»
Η Στέισι αισθάνεται ότι φταίει κι από πάνω. Θλιβερό να έχεις να διαχειριστείς και τις ενοχές σου. Θλιβερό να μην μπορείς καν να πας στην αστυνομία και να καταγγείλεις αυτό που σου συνέβη. Σε κυνηγούν οι σκιές. Αισθάνεσαι πως έδειξες διαθέσιμη. Αισθάνεσαι πως δε θα σε εκμεταλλευόταν κάποιος από τον περίγυρό σου. Αισθάνεσαι…
Κοφτή αφήγηση, κάποιες φορές ασθμαίνουσα. Ο ρυθμός του βιβλίου αμείωτος, η εξέλιξη και η πλοκή ικανοποιητικές και τα συναισθήματα που σου ορμούν άφθονα.
Για αναγνώστες από 14 χρονών. Εκδόσεις Ψυχογιός.
 ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ |
|
|---|---|
| Τίτλος: | Δε θέλω |
| Τίτλος πρωτοτύπου: | No Virgin |
| Συγγραφέας: | Anne Cassidy |
| Ηλικίες: | 14+ |
| Μετάφραση: | Αναστασία Δεληγιάννη |
| Εκδόσεις: | Ψυχογιός, Οκτώβριος 2017 |
| Διόρθωση: | Κυριακή Κάσση |
| Σύνθεση εξωφύλλου: | Δημήτρης Χαροκόπος |
| Σελίδες: | 192 |
| Μέγεθος: | 14 Χ 21 |
| ISBN: | 978-618-01-2061-5 |
