Μια φορά κι έναν καιρό στον κόσμο των παραμυθιών
ήρθαν όλα άνω κάτω, μ’ έναν τρόπο μαγικό.
Ήρωες απ’ τα παραμύθια αποφάσισαν με μιας
τις σελίδες να αφήσουν και να έρθουνε σ’ εμάς.
Δρόμο παίρνουν,δρόμο αφήνουν, φτάνουν στο Λυκαβηττό
κι έρχονται και μας χτυπάνε, το κουδούνι στο σχολειό.
Παίξαμε χίλια παιχνίδια, φάγαμε και παγωτό
και χορέψαμε στο τέλος, έναν ξέφρενο χορό.
Και τι σημασία έχει που δε μοιάζουμε πολύ
που τα μάτια του καθένα, κρύβουν μέσα κάτι τι.
Αν δεν είχα εγώ εσένα για να ζήσουμε μαζί
θα’ ταν όλη η ζωή μου, δίχως χρώμα βαρετή.
Αντικρίσαν κάτι άλλο, τόσο διαφορετικό
και δεν ήξεραν το τρόπο, για να πουν το σ’ αγαπώ.
Κλείσαμε μαζί τα μάτια και πιαστήκαμε αγκαλιά
κι έτσι νιώσαμε σπουδαίοι κι ήταν όλα πιο απλά.
Και τι σημασία έχει που δε μοιάζουμε πολύ
που τα μάτια του καθένα, κρύβουν μέσα κάτι τι.
Αν δεν είχα εγώ εσένα για να ζήσουμε μαζί
θα’ ταν όλη η ζωή μου,δίχως χρώμα βαρετή.
Αντικρίσαν κάτι άλλο,τόσο διαφορετικό
και δεν ήξεραν το τρόπο, για να πουν το σ’ αγαπώ.
Κλείσαμε μαζί τα μάτια και πιαστήκαμε αγκαλιά
κι έτσι νιώσαμε σπουδαίοι κι ήταν όλα πιο απλά.
