Αυτή είναι η πρώτη συνέντευξη του ELNIPLEX.
Μια μίνι συνέντευξη του βραβευμένου Έλληνα εικονογράφου και συγγραφέα Νικόλα Ανδρικόπουλου με αφορμή το άρτι εκδοθέν βιβλίο των εκδόσεων Αράδα που εικονογράφησε ο ίδιος “Πως γράφτηκε η πρώτη επιστολή”, μια ιστορία του Βρετανού ποιητή Ράντγιαρντ Κίπλινγκ. Ο Νικόλας Ανδρικόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1955, σπούδασε γραφίστας στην ίδια πόλη και μπλέχτηκε στο θαυμαστό κόσμο του παιδικού βιβλίου πριν 20 χρόνια. Έχει εικονογραφήσει πάνω από 45 παραμύθια (κάποια από τα οποία τα έχει γράψει ο ίδιος μάλιστα). Πήρε μέρος σε διάφορες εκθέσεις εικονογράφων στην Ελλάδα και το εξωτερικό και έλαβε διάφορα διεθνή βραβεία όπως το 1ο στην έκθεση εικονογράφων της Τεχεράνης το 1993. Ο κύριος Ανδρικόπουλος δέχθηκε με ευγένεια να απαντήσει σε μερικές ερωτήσεις που του απευθύναμε. Ιδού:
Συνέντευξη στη Μαίρη Μπιρμπίλη.
Πως θα συστήνατε τον εαυτό σας σε ένα παιδί;
Καλημέρα, είμαι ο Νικόλας Ανδρικόπουλος και είμαι εικονογράφος. Ξέρεις τι είναι εικονογράφος; Και από εκεί και μετά θα του ανέλυα με όσο πιο απλά λόγια μπορούσα το ρόλο του εικονογράφου σε ένα εικονογραφημένο βιβλίο.
Τι ήταν αυτό που σας ώθησε να ασχοληθείτε με την εικονογράφηση;
Με ώθησε να ασχοληθώ με την εικονογράφηση η ύπαρξη των παιδιών μου, που την εποχή που ξεκίνησα, δηλαδή το 1993 ηταν η κορη μου 10 και ο γιος μου 7 ετων, συν το βραβείο που είχα πάρει από την Τεχεράνη την ίδια χρονιά Η εικόνα είχε σαν κεντρικό μοτίβο ένα κόκκινο φουσκωτό ανθρωπάκο. Ήταν αυτός που μου ψιθύρισε στο αυτί: “Ανακάλυψε τα μυστικά και μυστήρια του κόσμου των παιδιών”.
Έχετε λάβει πολλά σημαντικά βραβεία και διακρίσεις. Τα παιδιά αποτελούν επίσης ένα τεράστιο βραβείο. Υπήρξε ποτέ κάποια φράση παιδιού που θυμάστε;
Ναι ήταν το “οι άλλοι μας κλείνουν τις πόρτες, ενώ εσείς μας ανοίγετε ένα παράθυρο”. Ήταν το 1995 και μου το είχε πει ένα κοριτσάκι της Ε’ Δημοτικού από το Αρσάκειο.
Στην Ελλάδα είμαστε λίγο one man show αποδίδοντας όλη τη “δόξα” στο συγγραφέα ενός παραμυθιού ή έχουμε κάνει βήματα προσέγγισης με τις χώρες όπου ο εικονογράφος είναι ουσιαστικά συνδημιουργός του βιβλίου;
Νομίζω ότι γίνονται βήματα και από από το κοινό και από τους εκδότες.
Έχετε ασχοληθεί και με τη συγγραφή( Παιχνίδια και Ψιλικά, Το παράπονο της Μάγισσας, ο Αρκούδος Αρθούρος κ.α.), αυτή ήταν μια προσπάθεια να ντύσετε τις εικόνες σας με τις δικές σας λέξεις;
Ναι, γιατί ένας εικαστικός σκέπτεται περισσότερο με εικόνες και λιγότερο με λέξεις. Συνεπώς οι ιστορίες που είχα φανταστεί με εικόνες έπρεπε να επενδυθούν και με λόγο για να μου αρέσει να τεκμηριωθεί ως βιβλίο. Υπήρξαν όμως τρία βιβλία μου που πρώτα γράφτηκαν και ύστερα εικονογραφήθηκαν.1ο, “το ωραιότερο δώρο του κόσμου”,2ο “η χώρα με τους παράξενους ανθρώπους” και 3ο το, “δυο παπούτσια με καρότσι”. Τα δύο τελευταία γράφτηκαν από θυμό.
Δώσατε μορφή στον Γουτού Γουπατού, τον νοητικά ανάπηρο ήρωα του Α. Παπαδιαμάντη, παρουσιάζοντας έναν συμπαθητικό ήρωα με εμφανή αναφορά στη μορφή του θεάτρου Σκιών, τον γνωστό Καραγκιόζη. Επίσης γράψατε και εικονογραφήσατε τη Χώρα με τους Παράξενους Ανθρώπους. Φαίνεται πως η «διαφορετικότητα» είναι ένα θέμα που σας απασχολεί. Μιλήστε μας γι αυτό…
Και ναι είμαι πολύ ευαισθητοποιημένος στο ζήτημα της διαφορετικότητας. Άλλωστε και “τα δυο παπούτσια με καρότσι” μιλάει για την σωματική διαφορετικότητα, τη σωματική αναπηρία.
Αν σας ζητούσα να εικονογραφήσετε με λέξεις την κατάσταση στην Ελλάδα σήμερα, θα είχατε τέτοιες λέξεις ή θα διαλέγατε πάλι την εικόνα; Πως θα ήταν σε κάθε περίπτωση αυτή η εικόνα;
Ένα μεγάλο σωρό από σκουπίδια που από τη κορφή του βγαίνει ένα λουλούδι.
Και για κλείσιμο, εξηγήστε μας Πως γράφτηκε η πρώτη επιστολή…
Αν εννοείτε στ’ αλήθεια, φαντάζομαι ότι λίγο πολύ όπως γράφει και το συγκεκριμένο βιβλίο.
Κύριε Ανδρικόπουλε, ευχαριστούμε πολύ!
