Και ενώ κάποια στιγμή θεωρήσαμε ότι το θέμα έκλεισε, το επόμενο πρωί η συζήτηση τριγύριζε και πάλι στα δόντια…Τι τους είπαν οι γονείς τους; Που έβαλαν τη μασελίτσα τους; Γιατί κάποιοι έβαλαν και κούφια δόντια; Γιατί να μη βάλουμε και μια οδοντόπαστα ζωντανή, κολλητή φίλη της οδοντόβουρτσας; Τι έκαναν κάποια παιδιά που έχασαν μερικά δόντια από τη μασέλα τους; Τα αντικατέστησαν; Κάποια ναι και κάποια όχι, καθώς αποφάσισαν ότι έπεσαν γιατί θα βγάλουν άλλα…Πως νιώθουν τα γερά και τα χαλασμένα δοντάκια;
Παίξαμε τα συναισθήματα των δοντιών…
Σ’ ένα κύκλο τα παιδιά αναπαριστούν τα δόντια. Ένα, ένα εκφράζει τι νιώθει:
Λύπη γιατί δεν το φροντίζουν, πόνο γιατί έχει χαλάσει, χαρά γιατί είναι καθαρό, ευτυχία γιατί είναι γερό και δυνατό, ανησυχία γιατί το διπλανό του έχει τερηδόνα, θλίψη γιατί κάποια αδερφάκια του είναι άρρωστα, φόβο γιατί θα πάει στον οδοντίατρο, μοναξιά γιατί το διπλανό τους ‘”έφυγε”, το πήρε ο οδοντίατρος κ.λ.π.
Και μια και η μασέλα μας είχε πάει στο σπίτι… ζωντανέψαμε το δοντάκι που παίξαμε στο χαρτί μας! Τα παιδιά ζωγράφισαν το δόντι όπως μπορούσαν και το έκοψαν. Στη συνέχεια μου είπαν τι νιώθει και αφού το σημείωσα του το έδωσα …στο χέρι για να μην το μπερδέψουμε! Και για να μην είναι μόνα τους και νιώθουν μοναξιά φτιάξαμε ένα μεγάλο στόμα και τα βάλαμε όλα μαζί. Και μια και αυτά ήταν πολύ ομιλητικά τους δώσαμε και τη φίλη τους τη γλώσσα για να τα βοηθάει στη συζήτηση!
