Ταξίδεψα στη Σαρδηνία το καλοκαίρι του 2011. Πρώτα στο Κάλιαρι, ακολούθως στο Σάσσαρι και τέλος στο μαγικό, μαγευτικό Αλγκέρο. Ένας ανεπανάληπτος νησιωτικός τόπος ανάμεσα στην Ευρώπη και την Αφρική, τη θάλασσα και τη στεριά, το άγριο και το ήμερο, την Ιταλία και την Καταλονία, τους πειρατές και τους ψαράδες.
Στη Σαρδηνία υπήρχε μια παλιά δοξασία σύμφωνα με την οποία όποιος γεννιόταν τη νύχτα των Χριστουγέννων πιστεύουν (κι ακόμα καλύτερα τα μεσάνυχτα) ήταν ευλογημένος από το Θεό. Το νεογέννητο έφερνε τύχη, όχι μόνο στους δικούς τους ανθρώπους αλλά και στους κατοίκους των επτά πιο κοντινών στο δικό του σπιτιών.
Φαντάσου την εικόνα των σπιτιών αυτών. Φαντάσου το πρόσωπο του ιδιοκτήτη του…όγδοου σπιτιού. Φαντάσου ιστορίες γέννησης. Φαντάσου.
Χριστούγεννα σήμερα. Η άλλοτε κινητή γιορτή σταθεροποιήθηκε στις 25 Δεκεμβρίου αντικαθιστώντας τα παλαιότερα ειδωλολατρικά έθιμα και τελετουργίες. Χαμογέλα και αγάπα.
Οι κάτοικοι της Σαρδηνίας (όχι όλοι, μόνοι εκείνοι που ακολουθούν το έθιμο) απέχουν του φαγητού από τη νύχτα της 23ης Δεκεμβρίου ως και την 2η του έτους. Τότε, από τη δύση του ηλίου ξεκινά ένα απίστευτο γλέντι. Τρώνε ζυμαρικά ασφαλώς, χέλια και άλλα θαλασσινά (ειδικότης τους), γλυκό ψωμί και το ντόπιο μαντολάτο, το Τορόνε.
Σαρδηνία, βασίλισσα γη, της Μεσογείου μαγική, από τη μέση της βλέπεις τα πάντα σε ανατολή, δύση, βορρά και νότο.
