“Αγαπητή κυρία Μπριτ,
παρατηρώ ότι όλοι προβάλλουμε στα social media τον υπερτέλειο χαρακτήρα μας και την καταπληκτική ποιότητά μας ως εκπαιδευτικοί. Μα καλά δεν υπάρχει τίποτα σκάρτο; Όλα τα κάνουμε ασύγκριτα καλά, όλοι μας θαυμάζουν και μας χειροκροτούν και πουθενά δεν αποτυγχάνουμε;”
Ένα από τα δεκάδες μηνύματα που δέχθηκα την περασμένη εβδομάδα ήταν αυτό. Προς στιγμήν σκέφτηκα “τι λέει ετούτη εδώ τώρανες; Τι θέλει δηλαδή, να βάζουμε στο φατσουλοβιβλίο ο,τι μπούρδα και αποτυχία κάνουμε στην τάξη και να ξεφτιλιζόμαστε…;” Ουπς! Για φαντάσου, ε; Το διαβολάκι με τριβέλισε και είπε: αυτό θα γράψεις, Lady Britt! Τις μύχιες σκέψεις των νηπιαγωγών και των δασκάλων, όσα δεν θα έγραφε ποτέ κανείς δημόσια αλλά όλοι στα πηγαδάκια το σιγομουρμουράνε σαν ραντεβού σε πορεία επί χούντας.
Για φαντάσου λοιπόν…
Περιπτωσαρά 1η: Να έκανα κατασκευή για την 28η Οκτωβρίου σημαία με κάνσον και μπιλάκια γκοφρέ, ξέρετε αυτή την κλασική θλιβερή που όλοι έχουμε κάνει μια φορά στην νηπιαγωγοκαριεράρα μας, τα παιδιά να τα έχουν κάνει όλα μούτι γιατί είχα τη φαεινή ιδέα να την κάνουν και τα 25 ταυτόχρονα αυτενεργώντας, η τάξη να έχει γεμίσει άσπρα και μπλε μπιλάκια γκοφρέ λες και σε λίγο θα βγουν τα πάκμαν να τις καταβροχθίσουν (αμ δε που βγήκαν, δούλεψε σκούπα και φαράσι στο φουλ), τα παιδιά να έχουν χαλάσει τόσο γκοφρέ όσο θα χρειαζόταν να καλύψω δυο φορές το Σταύρος Νιάρχος και μία το Mall του Αμαρουσίου και εγώ να γράφω στο facebook: “Τα νηπιάκια μου έγραψαν πάλι! Πόσο υπέροχα απρόβλεπτη είναι κάθε μέρα στο νηπιαγωγείο! Αγαπώ τη δουλειά μου!” και από πάνω να κρέμεται και ένα “δημιουργική στην τοποθεσία 73ο Νηπιαγωγείο Άνω Τουρκουβουνίου”. Και δώσ’ του τα “μπράβο, χρυσή μου” από κάτω. Για σκέψου όμως να έγραφα την αλήθεια εκείνη τη στιγμή που την έζησα. “Σκατά τα κάνανε και σήμερα τα παλιόπαιδα. Όλη η τάξη γέμισε με γκοφρέ χαρτάκια λες και παίξανε χιονοπόλεμο τα στρουμφάκια ή λες και πέταξε ανθοδέσμη γάμου κανένα μίνιον. Τι την ήθελα κι εγώ αυτή τη μαλακία τη σημαία, δεν έκανα την άλλη που μου είπε η Ελένη με τις έτοιμες κομμένες λωρίδες που τις κολλάνε μόνο; Γαμώ την τύχη μου γαμώ”. Φαντάζεστε; Κι από κάτω να μπαίνουν σωρηδόν όλες και όλοι, όχι μόνο για παρηγοριά αλλά και για να γράψουν τη δική τους τραγωδία.
Περιπτωσαρά 2η: Χτύπησε κουδούνι, έχουν μπει μέσα στην τάξη όλα τα παιδιά, τρεις μέλισσες και κανά δυο που μοιράζουν φυλλάδια πιτσαρίας και καφέ ένα ευρώ, κι εσύ ακόμα κυνηγάς τον Κωστάκη τέσσερις βόλτες γύρω από την τσουλήθρα και άλλες τρεις γύρω από την κολόνα κάνοντας dancing pole, κινδυνεύεις ανά πάσα στιγμή να φας σούπα, εκείνος τρέχει σαν τον τυφώνα Ζορμπά πάνω από την Καλαμάτα κι εσύ έχεις ανεβάσεις πίεση που δεν πέφτει με εφτά υπογλώσσια και δυο κουτιά αρντάν μονοκοπανιά. Κι αντ’ αυτού να γράφεις στο φατσουλοβιβλίο: “Έχω ένα αγοράκι φέτος, όσες σκανταλιές κι αν κάνει, όταν έρχεται και σε αγκαλιάζει αυθόρμητα και σου λέει σ’ αγαπώ, τα ξεχνάς όλα. Αχ, λιώνω, λέμε!”. Κι από κάτω όλες οι καμένες από κάποιονε Κωστάκη να γράφουν για τον δικό τους καταστροφέα νεύρων σε στυλ “τα λατρεύω τα μικρούλικά μου” και “αχ, πόσο τυχερές είμαστε που δουλεύουμε με παιδιά. Ενώ θα ήταν πολύ πιο ενδιαφέρον να έγραφες αυτό που πραγματικά σκέφτηκες: “Να του χώσω μία στη μούρη και δυο στο ψωμοσάκουλο που με έχει κάνει Κατερίνα Στεφανίδη στην ευλυγισία το σκασμένο να του πω εγώ. Και δε φτάνει αυτό, αλλά μετά τον κυνηγάω γύρω από τα τραπέζια γιατί πίνει νερό με ταχύτητα βρύσης που στάζει και έρχεται στην παρεούλα με το πάσο του κι ενώ οι υπόλοιποι έχουμε μάθει ένα τραγούδι, έχουμε παίξει δύο παιχνίδια και έχουμε διαβάζει τη μισή Μπριτάνικα για την παγκόσμια ημέρα των ζώων. Αλλά δε θα μου γλιτώσει. Θα τον βουτήξω καμιά μέρα και θα ξεχάσω σε ποια εποχή ζω και θα τον δέσω με ταινία διπλής όψης στην καρέκλα”. Τι γελάτε ρε;
Περιπτωσάρα 3η: Τσεκάρεις ατομικό ιστορικό νηπίου και η μάδερ έχει σημειώσει ότι δεν διακρίνει κάποιο ιδιαίτερο πρόβλημα και κρίνει τη συμπεριφορά του φυσιολογική. Εν τω μεταξύ, ο περί ου ο λόγος πενταμισάχρονος έχει περάσει στη φάση “να φέρω το γεωτρύπανο να κατεδαφίσουμε ο,τι έχει απομείνει όρθιο ή από βδομάδα, κυρία;” Εσύ ετοιμάζεσαι φουλ για τις πιο γαμάτες δραστηριότητες και λες από μέσα σου “αυτήν την εβδομάδα θα κάνουμε φοβερά πράγματα”. Και έγιναν τα φοβερά πράγματα. Ο πενταμισάχρονος μέσα σε μία εβδομάδα σου καταστρέφει δυο πρωτοποριακά πειράματα χύνοντας νερά και χρώματα όπου μπορεί να κυλήσει υγρό, τρεις κατασκευές από αυτές που περηφανεύεσαι στις φίλες σου, σπάει δυο έπιπλα που μόλις αγοράσατε με αιματηρές οικονομίες στο σχολείο, γρατζουνάει την οθόνη του υπολογιστή (τρομάρα σου τι την ήθελες τη γωνιά υπολογιστή στην τάξη;), διαλύει την παιδική χαρά της γειτονιάς και κανά δυο συναυλίες των Iron Maiden στο Παρίσι. Θέλεις να γράψεις στην Ύπατη Αρμοστεία του Ο.Η.Ε να τον αποκλείσουν δια βίου από κάθε εκπαιδευτικό ίδρυμα και να του απαγορεύσουν την έξοδο από τη χώρα. Αντ’ αυτού, γράφεις στο φεισμπούκιον: “Οι μικροί μας ταραξίες που αναστατώνουν τα σχέδιά μας μάς κάνουν καλύτερες στη δουλειά μας. Κι αυτή είναι η μαγεία του να δουλεύεις με παιδιά”. Δηλαδή αντί να τα χώσεις κανονικά που σου ‘χει κάνει τα νεύρα σου γιαούρτι πρόβειο 27%, μου γράφεις για μικρούς ταραξίες που σε κάνουν καλύτερη στη δουλειά σου. Τι μικρός ταραξίας, μανδάμ; Στο χωριό μου αυτόν τον δένουν πισθάγκωνα τρία μερόνυχτα στην αποθήκη παρέα με τους αρουραίους του Τριβιζά και κάτι άλλα γατομούστακα που ‘χουν να φάνε τρεις βδομάδες. Γράψε την αλήθεια, ντε. Γράψτην: “Δεν τον αντέχω άλλο. Δεν τον αντέχω. Αυτός βγάζει αναποτελεσματικά τα ζάναξ, τα ιπνοστεντόν και τα λεξοτανίλ σε μια ώρα. Σήμερα πήρε την τσάντα μου και την αναποδογύρισε τρεις φορές. Αναποδογύρισμα τσάντας νηπιαγωγού; Αυτό ισοδυναμεί με ισόβια κάθειρξη χωρίς ελαφρυντικά. Έκανα τρεις ώρες να ξαναβάλω μέσα όλα αυτά που πετάχτηκαν από την τσάντα. Μικρέ ουρακοτάγκε, θα επιστρέψω δριμύτερη τη Δευτέρα. Αν δε σε βουτήξω να μη με λένε”. Τι; Δεν είναι ευγενικό;
Λέω να σταματήσουμε να γράφουμε γλυκανάλατες μπούρδες και να ομολογούμε πού και πού ότι στο σχολείο και δη στο νηπιαγωγείο συχνά αποτυγχάνουμε, συχνά τα πράγματα δεν πάνε όπως τα σχεδιάζουμε, συχνά οι δυνάμεις μας μάς προδίδουν, συχνά πέφτουμε στο καναβάτσο σαν τον Τρύφωνα στον Πολυτεχνίτη και Ερημοσπίτη, συχνά έχουμε νεύρα τα οποία περνάμε μια ζωή να ελέγξουμε και να εξευγενίσουμε τις αντιδράσεις μας, για να γίνουμε αληθινοί παιδαγωγοί. Κι αυτό, αυτή είναι η αλήθεια, μας κάνει παιδαγωγούς. Ο έλεγχος του θυμικού. Ραντεβού ως την επόμενη, αναμείνατε στους πολογιστές και τις ταμπλέτες σας. Ορεντουβάρ!
