Μικρές ευχές, της Μισέλ Άνταμς-Θεοδώρου

Αγόρασέ το

“Ξημέρωσε η αγαπημένη της μέρα του χρόνου και η Ελίζαμπεθ Ντάβενπορτ ξύπνησε μόνη, όπως κάθε πρωί τις τελευταίες πέντε σχεδόν δεκαετίες”.

Πενήντα χρόνια πέρασαν από τότε που η Ελίζαμπεθ ερωτεύτηκε τον Τομ, από τότε που τον είδε για τελευταία φορά. Ζει στην Κορνουάλη. Αδιαφορεί για τον έξω κόσμο, δύσκολα βγαίνει από το σπίτι της. Μα η σημερινή μέρα είναι σημαντική γιατί είναι η μέρα που επιστρέφει ο Τομ. Κάθε τέτοια μέρα επιστρέφει ο Τομ. Επιστρέφει με έναν μικρό γαλάζιο κρόκο που της στέλνει κάθε χρόνο τέτοια μέρα μαζί με ένα σημείω­μα που ξεκινά με τη λέξη Εύχομαι… Η ευχή είχε πάντα σχέση με κάτι που θα έκαναν αν ήταν μαζί εκείνη την ημέρα. Κάθε τέτοια μέρα οι ζωές τους, έστω για λίγο, σμίγουν.Μοιράζονται εκείνα που δεν μπόρεσαν μαζί, στη ζωή. Για παράδειγμα: 1969: εύχομαι να μπορούσαμε σήμερα να χουζουρέψουμε στο κρεβάτι ακούγοντας τον ήχο των κυμάτων. Όμως φέτος, στα πενήντα χρόνια τους…

“Η ανυπομονησία της είχε χτυπήσει κόκκινο, δεν άντεχε άλλο. Το κλειδί γύρισε στην κλειδαριά με ένα κλικ και το χερούλι έτριξε καθώς το τραβούσε. Μια θαλασσινή ανεμοσυρμή σήκωσε τις άκρες της μεταξωτής ρόμπας της καθώς άνοιξε την πόρτα και ο παγωμένος αέρας της έκοψε την ανάσα όπως χαμήλωσε το βλέμμα στο σκαλοπάτι. Παρά τις ελπίδες της όμως, παρά τις προσδοκίες της και όλα όσα αντιπροσώπευε αυτή η άφιξη του δώρου του, όταν κοίταξε στο κατώφλι δεν υπήρχε ούτε ίχνος από λουλούδι ή ευχή. Φέτος το σκαλοπάτι ήταν αδειανό”. 

Άδειασμα. Αγωνία. Φόβος. Τώρα το σπίτι δεν τη χωρά. “Μόνο ένας τρόπος υπάρχει για να το μάθουμε” είπε η Φρανσίν. “Γιατί δεν δοκιμάζεις να έρθεις σε επαφή μαζί του;”. Του τηλεφωνεί. Αυτός ο αριθμός δεν υπάρχει πια. Η Ελίζαμπεθ ξεκινά να ανακαλύψει τι συνέβη στον Τομ. Ο χρόνος πιέζει. Πρέπει να ανακαλύψει τι έχει συμβεί στον Τομ, να φτάσει κοντά του, να πραγματοποιήσει όσες μπορεί από τις Μικρές ευχές του χωρίς να αποκαλυφθεί το μεγάλο τους μυστικό. Πόσο παραπάνω από πενήντα χρόνια μπορεί να αντέξει μία αγάπη;

Μια μικρή ερωτική σχέση διακόπτεται αιφνίδια και παραμένει κομμένη στα δυο για 49 χρόνια. Είναι η Ελίζαμπεθ από την Κορνουάλη και ο Τομ από το Λονδίνο. Η Μισέλ Άνταμς-Θεοδώρου παίζοντας ένα συνεχές μπρος πίσω, τότε και τώρα, αποκαλύπτει σταδιακά τους λόγους που οι δύο νέοι χώρισαν αλλά και πώς έμειναν χωριστά όλα αυτά τα χρόνια, επικοινωνώντας με ένα απλό σημείωμα. Αγάπη και έρωτας στα όρια της εμμονής, μια ζωή στην αναμονή και τη θλίψη της προσμονής, οδύνη και αγωνία, ζωή και φόβος για το φάσμα του τέλους που ανοίγεται μπροστά, συγκίνηση σε μια άλλη εκδοχή τύπου Τα απομεινάρια μιας μέρας. Μια ιστορία ενός έρωτα που έμεινε στα χαρτιά αλλά έπαιξε τα τελευταία του χαρτιά καλύτερα από τα πρώτα, υπενθυμίζοντας ότι είναι καλύτερα αργά παρά ποτέ. Είναι καλύτερα λίγο, παρά καθόλου.

Η συγγραφέας προσπαθεί να συγκινήσει δίχως να γίνει ενοχλητικά γλυκερή και επιδιώκει ένα romance story που ξεπερνά τα συνηθισμένα. Στους αναγνώστες/-ιες ιστοριών αγάπης με κινηματογραφικό χαρακτήρα θα αρέσει. Άλλοι θα αισθανθούν ότι κάτι τους λείπει στη σύνδεση του τότε με το τώρα της ιστορίας τους. Αναμφίβολα όμως έχουμε να κάνουμε με μία συγγραφέα που ξέρει να γράφει καλά.

Εκδόσεις Μίνωας.