Μια από τις πλέον αναμενόμενες παραστάσεις, το “”Moby Dick” που σκηνοθετεί ο Γιάννης Κακλέας και ντύνει μουσικά ο συνθέτης Δημήτρης Παπαδημητρίου άνοιξε τα φώτα της. Το Ωνάσσης Στέγη, σε συνεργασία με τις Θεατρικές Σκηνές, πραγματοποίησε συνέντευξη τύπου για την παράσταση που ανεβαίνει στο θέατρο Παλλάς στις 11 Μαρτίου, μια μουσική περιπέτεια με ολογράμματα, 3D graphics, ζωντανή ορχήστρα και άλλες καινοτομίες.
Ο σκηνοθέτης της παράστασης Γιάννης Κακλέας είπε:“Ο Δημήτρης (σημ.: Παπαδημητρίου) κατά τη γνώμη μου κατάφερε να βγάλει όλη την ουσία του μυθιστορήματος, ενός μεγάλου μυθιστορήματος, και να βγούνε όλα τα συστατικά που αποτέλεσαν το λόγο και την αφορμή για να γίνει μια παράσταση. Δηλαδή το θεατρικό έργο πρέπει να έχει ενδιαφέρον, ο κόσμος να αρέσκεται να ταξιδεύει με τους ήρωες, να έχει όλες τις φιλοσοφικές αναζητήσεις που έχει ο Μέλβιλ μέσα στο κείμενο και ταυτόχρονα με τη μουσική του να αναδεικνύονται όλοι οι χαρακτήρες, όλες οι συγκρούσεις και όλα τα αρώματα του μυθιστορήματος. Πιστεύω ότι είναι μια πολύ σπουδαία απόπειρα του Δημήτρη να γράψει ένα μιούζικαλ, που ακόμα, κατά τη γνώμη μου, δεν έχει βρει το όνομά του. Φιλοσοφικό μιούζικαλ, μιούζικαλ, θεατρικό έργο με μουσική κτλ. Θα το βρει στο μέλλον. Είμαι σίγουρος ότι είναι ένα κείμενο και μια μουσική που θα μείνει στο χρόνο.
Μια εμπειρία πολύ γοητευτική. Τα σκηνικά του Μανώλη Παντελιδάκη είναι εμπνευσμένα. Τα κουστούμια της Ηλένιας Δουλαδίρη μας μεταφέρουν πολύ όμορφα στο 1850, οι φωτισμοί της Στέλλας Κάλτσου θα είναι μοναδικοί, ο μαέστρος μας Πάνος Βλάχος διευθύνει τη δεκαμελή ορχήστρα με εξαιρετικό τρόπο, τα ολογράμματα και τα 3D animation του Ευάγγελου Κουλουκύθα, το Art Direction video του Στάθη Αθανασίου και οι ευφάνταστες χορογραφίες της Αγγελικής Τρομπούκη δημιουργούν μια παράσταση ενδιαφέρουσα σε ρυθμούς, σε εικόνες, σε συναισθήματα” 
Ο συνθέτης Δημήτρης Παπαδημητρίου με τη σειρά του είπε:
“… Η Στέγη, το Onasis culture και το Παλλάς στηρίξανε μια τρελή ιδέα, μια φαλαινώδη παραγωγή, το λέω φαλαινώδη γιατί συνήθως λέμε ελεφάντινη. Αλλά ο ελέφαντας φαντάζει σαν ένα μικρό μυρμηγκάκι μπροστά στο μέγεθος της φάλαινας και αυτής της παραγωγής που δεν θα γινότανε εάν δεν είχαν και αυτοί την τρέλα του Αχαάβ, όπως την έχουμε όλοι, γιατί είναι κολλητική και ελπίζω πως θα την κολλήσουν και πολλοί από τους θεατές μας. Ένα κομμάτι από αυτή την τρέλα είναι πολύ δημιουργικό και νομίζω πως είναι το ιδίωμα του ανθρώπου. Επειδή ήταν ένα παράτολμο έργο το ξεκίνησα μόνος μου, αφού πρώτα το πρότεινα σε φίλους λογοτέχνες που όσο δεν υπήρχε και η ορατή παραγωγή, θα θέλανε πολύ χρόνο για να το κάνουν, έτσι στον αέρα. Κατάλαβα ότι πρέπει να το κάνω εγώ… Κάπως έτσι ξεκίνησε κι αυτό, όπως όλα τα μεγάλα πράγματα ξεκινούν απλά. Έπιασα τον εαυτό μου να το ανακοινώνει πριν ακόμα το σκεφτώ. Αν δεν υπήρχε αυτό το τεράστιο μυθιστόρημα και αυτή η μεγαλειώδης μετάφραση του Θανάση Χριστοδούλου που χρησιμοποίησα εγώ (εκδόσεις Gutenberg), να πατήσω επάνω, δεν θα υπήρχε τίποτα… Στη συνέχεια έπρεπε να βρεθούν οι τρελοί που θα το αναλάβουν…
Αυτό το έργο παρά την αρχική άποψη ότι πρόκειται για παιδικό μυθιστόρημα, είναι ένα έργο και για παιδιά, αλλά κυρίως δεν είναι για παιδιά παρά για τους πολύ βαθυστόχαστους μεγάλους, που διατηρεί τη λαϊκότητά του μέσα από αυτή την περίεργη αλχημεία που ενώ εκεί που πας είσαι πάρα πολύ βαρύς και σοβαρός, βγαίνει ένα τρελό παραμύθι. Κι αυτό το διασώζει και το κάνει ένα έργο για όλους…
… Ο Γιάννης δέχτηκε πολύ… αμέσως. Νομίζω πως ο Αχαάβ κατοικεί μέσα του. Εγώ λοιπόν έκανα μια διασκευή οπού υπέθεσα πως κάποια πράγματα γίνονται και γίνονται με τη βοήθεια του Γιάννη και της τεχνολογίας.
Το ζητούμενο για μένα, είναι να προσφέρουμε λίγη μαγεία μέσα από αυτή την παράσταση, σε μία κοινωνία από την οποία έχει αφαιρεθεί αυτό το στοιχείο από πάρα πολλά πράγματα. Όμως ο άνθρωπος ζει από τη μαγεία. Προσφέρει ένα τρίτο επίπεδο στην ύπαρξή του. Φεύγοντας κάποιος από την παράσταση, θα νιώσει ότι έχει μπει σε ένα παραμύθι από αυτά που πριν χρόνια μας κατακτούσαν. Γιατί τα παραμύθια δημιουργούν ένα βαθύτερο κόσμο σε όλους μας, πάρα πολύ αναγκαίο και χρήσιμο”.
