Η Σοφία ήταν καλά. Έπαιζε και χαμογελούσε όπως όλα τα παιδιά. Ίσως κι όπως λίγα παιδιά.
Η Σοφία κάποια μέρα άρχισε να πονάει. Παραπονέθηκε. Δεν την αγνόησαν. Ω, όχι!
Η Σοφία έμπλεξε με έναν άσπονδο “φίλο” των ανθρώπων. Εκείνον που ονομάζουν με τόσα δύσκολα ονόματα οι γιατροί και οι άλλοι άνθρωποι.
Η Σοφία νοσηλεύτηκε. Σταμάτησε να χαμογελά τόσο συχνά. Σταμάτησε να παίζει τόσο ξεχωριστά. Ήταν οι δύσκολες μέρες που δε θες να ξέρεις πως υπάρχουν.
Η Σοφία έχασε τα υπέροχα μαλλιά της κι άρχισε να αγαπά τα σκουφιά.
Παύση.
Η Σοφία νίκησε. Και συνεχίζει να νικά. Βρήκε δύναμη σαν κι εκείνη που δεν έχω εγώ κι εσύ μέσα μας κι ομόρφυνε για λίγο δωμάτια και διαδρόμους κάποιου νοσοκομείου. Για λίγο όμως. Γιατί οι Σοφίες είναι ταγμένες να ομορφαίνουν άλλα δωμάτια και άλλους δρόμους. Της ζωής και της δράσης.
Η Σοφία έχει μαμά και μπαμπά πλάι της. Κι ένα αδερφάκι. Της στάθηκαν πολύ. Αυτή να δείτε πόσο τους στάθηκε.
Η Σοφία τώρα έχει κι έναν σκύλο. Του λέει πολλά. Σκύλε φίλε μου… εμάς μας είπε περισσότερα.
Η Σοφία είναι εδώ. Και είναι καλά.
Με την ελπίδα να μειωθεί σημαντικά ο αριθμός των παιδιών που μπαίνουν σε αυτήν την περιπέτεια.
Σ’ ευχαριστούμε, Σοφία.
ΥΓ: Στη φωτογραφία ο σκύλος της Σοφίας.
