“Μέχρι τη μέρα που εμφανίστηκε “Εκείνος”, ζούσαμε χαρούμενοι στο ομορφότερο νησί του κόσμου”
Αυτή είναι η πρώτη πρόταση στο νέο βιβλίο του Ζουλφί Λιβανελί “Τα παιδιά του τελευταίου νησιού” που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πατάκη όπως όλα τα βιβλία στα ελληνικά του θρυλικού Τούρκου δημιουργού.
“Εκείνος” είναι ένας πρώην Πρόεδρος, ένας πρώην δικτάτορας, ένας πρώην απ’ όλα όσα φοβάσαι να μην είναι μόνο πρώην. Ξεπρόβαλλε στην προβλήτα με λευκό κοστούμι, γκρι γραβάτα, μπαστούνι και σκληρό πρόσωπο και με βοήθεια χεριών ανθρώπινων πάτησε το πόδι του στο νησί. Θα περνούσε, λέει, τα χρόνια της συνταξιοδότησής του εκεί. Λέει.
Το νησί ήταν το ομορφότερο του κόσμου. Μακριά από τις ηπειρωτικές ακτές, με φύση θαυμαστή, με τις ευωδιές των γιασεμιών και το ίδιο εύκρατο κλίμα χειμώνα καλοκαίρι. Όλοι εκεί ζούσανε ευτυχισμένοι. Σαράντα οικογένειες που είχανε βρει από τύχη και σύμπτωση το νησί, ζούσαν στα ισάριθμα σπίτια του νησιού σε απόλυτη αρμονία με το περιβάλλον και το οικοσύστημα, μακριά από τη βία και τα οικολογικά προβλήματα του υπόλοιπου κόσμου, δίχως να ασχολούνται ο ένας με τον άλλον, δίχως έχθρες και μιζέριες, δίχως τηλεόραση και ίντερνετ. Γι’ αυτό και το είχαν ονομάσει το Τελευταίο Νησί. Το τελευταίο ευυχισμένο μέρος.
Ξεκινώντας από τα δέντρα που δημιουργούσαν έναν όμορφο ίσκιο στον πιο κεντρικό δρόμο του νησιού, ο Πρόεδρος “Εκείνος” άρχισε να πυκνώνει μέρα τη μέρα την παρουσία του στη ζωή του νησιού. Εκμεταλλευόμενος εγγενείς αδυναμίες, αρρυθμίες, ιδιοτέλειες και την γνωστή διάσπαση πολλών εγώ μαζεμένων, “Εκείνος” θα δημιουργήσει ένα εφιαλτικό πλαίσιο που θα μετατρέψει το παραδεισένιο νησί της απλότητας σε μια παράνοια. Εκκινώντας αθώα, αθόρυβα, από την προσωπική ανασφάλειά του, αρχίζει να επιβάλει στο νησί τον βηματισμό των τυράννων. Εν ονόματι της τιμιότητας, της δικαιοσύνης, της ασφάλειας και της τάξης, φτιάχνεται το κάδρο όπου έχει πάρει φωτιά η ζωή σου. Πάνε οι σκιεροί δρόμοι των πράσινων δέντρων, τώρα ιδρώνουν, οι γλάροι από ειρηνικοί συγκάτοικοι και ιδιοκτήτες του νησιού κηρύχθηκαν εν μία νυκτί “εχθροί του λαού”, εμποδίζουν ως και τον τουρισμό. .
Με την πρωτοπρόσωπη αφήγηση ενός αγοριού που ζει την ιστορία του νησιού από πολύ κοντά, ο Ζουλφί Λιβανελί γράφει για τον τρόπο που εισβάλλουν στη ζωή οι παντογνώστες αλαζόνες, για τον τρόπο που η αυθαιρεσία και οι ψευδοεξουσίες οικοδομούνται ψηφίδα την ψηφίδα, για τον τρόπου που οι διεστραμμένοι τύραννοι δημιουργούν ψευτοανάγκες τις οποίες αυτοπροσφέρονται να καλύψουν με “τεχνογνωσία” και “εμπειρία”. Ο Λιβανελί, γνωρίζοντας από πρώτο χέρι τη σημασία του ρυθμού και των ξαφνικών ανατάσεων, δημιουργεί με αφηγηματική οξυδέρκεια μια αλληγορική μικρογραφία της αλλοίωσης του ειρηνικού, φυσικού, αρμονικού τρόπου ζωής από το φόβο, την αλαζονεία, την υπεροψία και τους επί γης φορείς τους.
Υπάρχουν σήμερα αθώες κοινωνίες; Ελάχιστες κι ίσως όχι παραδεισένιες. Όμως, κάθε πολίτης, κάθε εκκολαπτόμενος πολίτης θα διακρίνει πως οι άνθρωποι εμπιστευθήκαμε πολλάκις τις τύχες μας σε λαοπλάνους, κομπαστές που δολοφόνησαν τους γλάρους μας και έκοψαν τα δέντρα μας, αργά στην αρχή όσο να μην τους καταλάβεις, έντεχνα αργότερα όσο να μη ξέρεις τι να κάνεις.
Από τις εκδόσεις Πατάκη. Ένα φιλοσοφικό πολιτικό μανιφέστο για παιδιά από 9-10 ετών.
 ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ |
|
|---|---|
| Τίτλος: | Τα παιδιά του τελευταίου νησιού |
| Συγγραφέας: | Ζουλφί Λιβανελί |
| Εικονογράφηση εξωφύλ.: | Απόστολος Καραστεργίου |
| Μετάφραση | Κωνσταντίνος Χριστοφορίδης |
| Εκδόσεις: | Πατάκη, Απρίλιος 2017 |
| Διόρθωση: | Αντωνία Γουναροπούλου |
| Σελίδες: | 184 |
| Μέγεθος: | 14 Χ 21 |
| ISBN: | 978-960-16-6917-5 |
