Ένα αστέρι που κάθε Χριστούγεννα κατεβαίνει και κάθεται στην κορυφή του μικρού στραβού έλατου. Έρχεται από από τον ουρανό της Βηθλεέμ, τον τόπο της γέννησης του Χριστού. Καθώς πλησιάζει προς το έλατο, το αστέρι όλο και μικραίνει ώσπου γίνεται όσο μια πετρούλα στο χέρι σου ή όσο ένα δάκρυ στο μάτι ενός παιδιού, σαν διαμαντάκι.
Για να δεις τι είναι διαμάντι,
ζήτησε από τη μαμά σου
να σου δείξει το ακριβό δαχτυλίδι της.
Αν σου πει πως δεν έχει,
κοίταξε ένα παιδί που κλαίει.
Το δάκρυ του μοιάζει με διαμάντι.
Μπορείς να αγγίξεις εσύ αυτό το διαμάντι
στο πρόσωπό του, δίνοντάς του ψωμί όταν πεινάει,
ρούχο όταν κρυώνει, φάρμακο όταν αρρωσταίνει
βιβλίο όταν ο μπαμπάς του
δεν έχει λεφτά να του αγοράσει.
Τα διαμάντια, λένε, είναι αστέρια που έπεσαν στη γη επειδή οι άνθρωποι τα θέλησαν μόνο για τον εαυτό τους. Αυτό συνέβη και στο στραβό έλατο, θέλησε ένα αστέρι δικό του, ολόδικό του. Ήθελε να βρεθεί πλάι στη φάτνη του Χριστού, γι’ αυτό και έφερνε πάντα προς την Ανατολή, λες και φυσούσε συνεχώς προς τα εκεί. Τα άλλα έλατα το κορόιδευαν, ήταν το τίμημα του ονείρου που πλήρωνε. Το αστέρι θύμωσε, ανέβηκε στον ουρανό, μεγάλωσε και φώναξε με θυμό μεγάλο να σταματήσουν να το περιγελούν.
“Σωπάστε. Είμαι το άστρο των Χριστουγέννων και σας ζητώ να με ακούσετε. Γιατί κοροιδεύετε το έλατό μου;”
“Διότι νομίζει ότι στραβώνοντας πλησιάζει τη φάτνη. Δεν είναι αστείο;”
“Την πλησιάζει. Δεν την πλησιάζει;”
“Ένα βήμα μόνο. Είναι λίγο, μηδέν, τίποτα”
“Το λίγο δεν είναι τίποτε. Το λίγο είναι πολύ, όταν μάλιστα το πληρώνει με τόσες κοροϊδίες και τόση περιφρόνηση από εσάς τ’ αδέρφια του”.
“Μα μπορεί το λίγο να είναι πολύ;”
Τι θα συμβεί; Θα καταφέρει το έλατο να φτάσει στη Φάτνη του Χριστού;
Δεν έχει τη συνήθη μορφή των εικονογραφημένων βιβλίων των τελευταίων 20 ετών. Οι εικόνες του δεν αγκαλιάζουν το κείμενο, τα χρώματα δεν διαχέονται μέσα στις λέξεις, η γραμματοσειρά δεν είναι παιχνιδιάρικη, το κείμενο είναι ολοσέλιδο. Αυτό φανερώνει έναν συγγραφέα που δεν κατατάσσεται στους συγγραφείς παιδικής λογοτεχνίας και δεν ακολουθεί κάμποσες από τις συμβάσεις που έχουν αναπτυχθεί στη φόρμα των εικονογραφημένων βιβλίων.
Και τι μ’ αυτό; Όταν διαβάζεις ένα βιβλίο, δεν κοιτάζεις τι ακολουθεί και τι όχι, αλλά τι αφήνει πίσω του και κυρίως μέσα στον κάθε αναγνώστη. Έτσι λοιπόν, έχω να πω ότι ο ονειρικός, λυρικός, ημιφιλοσοφικός και ημιπαραμυθικός, σχεδόν παραληρηματικός λόγος του Νάσου Αθανασίου που διέπρεψε κάποτε δημοσιογραφώντας, φτιάχνει μια ατμοσφαιρική ιστορία που σε κερδίζει λέξη λέξη, καθώς ο συγγραφέας επιλέγει να μην πετάει ποιητικοφανείς και ομορφοπρόσωπες λέξεις δώθε κείθε δίχως να σχηματίζουν κάτι που να έχει κάποια σημασία και αξία. Είναι προσεγμένες οι λέξεις του, πλήρης και με ομορφιά παλιάς κοπής η ιστορία που λένε και αν σας προσθέτει κάτι αυτό, πολύ χριστουγεννιάτικη η απόχρωσή της.
Ο Δημήτρης Σεβαστάκης ζωγραφίζει δέκα πίνακες και ένα ακόμη δισέλιδο για εσώφυλλο χαρίζοντας στην αίσθηση ονειροπόλησης της ιστορίας, προσθέτοντας με τη σειρά του στην ατμόσφαιρα και την αισθητική του βιβλίου. Ο μη φωτογραφικός τρόπος που αποτυπώνει τοπία, αντικείμενα και μορφές, η ανάδυση εκ βάθους βιωμάτων και συναισθημάτων και η ισορροπία μεταξύ ενός ενήλικα και ενός παιδιού δημιουργού κερδίζουν, δεσμεύουν, κάνουν τη δική του παράλληλη αφήγηση.
Ένα αληθινά τρυφερό παραμύθι που κινητοποιεί όλες τις αισθήσεις, μα και τη σκέψη, επανατοποθετεί την αγάπη στο κέντρο του κόσμο και αναδιατάσσει τις αξίες υπενθυμίζοντας εκείνα που έχουν πραγματική σημασία δίνοντας στην υποκρισία, την επιφανειακή συμπεριφορά, την πλεονεξία και τη ρηχότητα το δυνατό των λέξεων (και των εικόνων) χτύπημα.
Για αναγνώστες από 5 ετών περίπου.
Από την Εκδοτική Αθηνών.
 ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ |
|
|---|---|
| Τίτλος: | Το στραβό έλατο |
| Συγγραφέας: | Νάσος Αθανασίου |
| Εικονογράφηση: | Δημήτρης Σεβαστάκης |
| Εκδόσεις: | Εκδοτική Αθηνών, Δεκέμβριος 2020 |
| Επιμέλεια: | Μαρία Κούρση |
| Σελιδοποίηση: | Κωνσταντίνος Κουκουδάκης |
| Σελίδες: | 32 |
| Μέγεθος: | 22,5 Χ 27,5 |
| ISBN: | 978-960-213-472-6 |
