Είναι έξι χρονών. Νήπιο δηλαδή. Τη βαφτίσανε Θεοδώρα. Τη φωνάζουν Δώρα. Κανένα από τα δύο δεν της αρέσει. Κάτι σε Ζιζέλ ή Νάντια θα ήταν καλύτερο. Έχει μαμά, ψηλή, λεπτή, ξανθιά. Έχει μπαμπά, πιο ψηλό από τη μαμά, όχι ξανθό, με μικρή κοιλίτσα και πιο άγριο βλέμμα. Όταν τους ζωγραφίζει στο σχολείο, μπορεί και να μη φαίνονται στο χαρτί αφού τους κρύβει πίσω από μια… πόρτα.
Η Δώρα λιγουρεύεται την τούρτα των γενεθλίων της, εκείνη με την άσπρη και ροζ σαντιγί. Βαριέται στο κομμωτήριο αφού δεν έχει παιχνίδια ή άλλα παιδιά. Βαριέται όμως και το ανέκδοτο του ξάδερφού της, του Πέτρου, για τη μαϊμού που πάει στη λαϊκή αλλά προσπαθεί να είναι ευγενική μαζί του: γελάει. Με τους συμμαθητές της, όμως, είναι μάλλον πιο ειλικρινής. Λέει πάντα αυτό που σκέφτεται, δίχως γιρλάντες. Από την άλλη της αρέσει πολύ να πηγαίνει στο σούπερ μάρκετ με τη μαμά όπου θαυμάζει τα πράγματα στα ράφια και κάποιες φορές κάνει “χαζομάρες”.
Η Δώρα όταν μεγαλώσει θα γίνει τραγουδίστρια. Ή μπορεί και ηθοποιός. Ή αεροσυνοδός. Ή και σκηνοθέτης. Παίζει να γίνει και χορεύτρια ή φωτομοντέλο. Μπορεί και όλα αυτά μαζί. Αλλά αυτό είναι κάπως δύσκολο.
Ο Μάκης Τσίτας γράφει για τη Δώρα. Τελεία. Ο Μάκης Τσίτας γράφει για όλα τα παιδιά. Άνω τελεία. Εκείνο το υπερφυσικό, αναποφάσιστο, αιωρούμενο “εγώ” που πλανάται απλανείς πλάνες, που ονειρεύεται κι απογοητεύεται, που σκέφτεται και ζαλίζεται, που αναζητά λύσεις, που απλώνει τις διασκεδαστικές χαζομάρες του επί τάπητος σαν αρχιτέκτονας που σε ξεναγεί στα νέα του σχέδια, που θέλει να γίνει λίγο απ’ όλα ή και πολύ από αυτά κι ίσως μετά να τα απορρίψει όλα. Η Δώρα είναι η απόλυτη σύγχυση όλων των εξάχρονων (και συν και πλην έχω) παιδιών. “Δε ξέρεις τι θες”. Σχεδόν το ακούω να ηχεί η γνώριμη ενήλικη ατάκα προς το παιδί που φέρεται και ονειρεύεται αλλοπρόσαλλα. Κι αυτό μας έλειπε, καλέ μου κύριε. Να έχει ένα εξάχρονο τη σταθερότητα ενός 40άρη. Να τη βράσω.
Μια φωτογραφική μηχανή που ανοιγοκλείνει το κλείστρο, παίρνει μερικά highlights από τη ζωή μιας εξάχρονης Δώρας και φτιάχνει ένα διασκεδαστικό και ακριβές ψυχογράφημα για τα παιδιά σε εκείνο το πρώτο σημαντικό κλικ της ζωής τους, τότε που όλα είναι απροσδιόριστα, αποθεωτικά αθώα και αρκούντως παιδικά. Μια ιστορία -εσκεμμένα φτιαγμένη- δίχως κορύφωση, κλιμάκωση, υπόθεση και κλειστό τέλος. Για να της χωρέσεις όσα γεγονότα θαρρείς εσύ. Για να της δώσεις όση συνέχεια θέλεις. Για να ξεφυλλίσεις ένα βραχύ, πρωτοπρόσωπο ημερολόγιο ενός παιδιού που μοιάζει τόσο σε σένα (μικρέ αναγνώστη) και εσένα (μεγαλύτερε αναγνώστη). Κι αυτό το ημερολόγιο φωτίζει με απόλυτη επάρκεια τον τρόπο σκέψης και την αιώρα του μυαλού των παιδιών.
Η Ρένια Μεταλληνού, με τη μεγάλη δύναμη που διαθέτει στην εκφραστικότητα των προσώπων φτιάχνει μια γλυκιά, καρτουνίστικη φιγούρα και γύρω της στήνει όλο το πολύχρωμο σύμπαν της με ρεαλισμό, κίνηση και -ας μου επιτραπεί- κινηματογραφική αποτύπωση.
Το όνομά μου είναι Δώρα. Μην παίρνετε όρκο.
Από τις εκδόσεις Μίνωας.
 ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ |
|
|---|---|
| Τίτλος: | Το όνομά μου είναι Δώρα |
| Συγγραφέας: | Μάκης Τσίτας |
| Εικονογράφηση: | Ρένια Μεταλληνού |
| Εκδόσεις: | Μίνωας, Ιανουάριος 2017 |
| Επιμέλεια έκδοσης: | Αθηνά Λυρώνη |
