Γράφει η Μαίρη Μπιρμπίλη
Τώρα που δεν μας ακούει κανείς, μπορώ να σας το εκμυστηρευτώ: όταν πλησιάζουν οι εορτασμοί των επετείων αρχίζω να πλήττω θανάσιμα…
Οι χάρτινες σημαιούλες, οι συνηθισμένες σχολικές μουσικές επιλογές, όλο το φολκλόρ της ημέρας, με αφήνουν ασυγκίνητη. Κάθε χρόνο λοιπόν αναζητώ ένα εύρημα που να δίνει μια άλλη πνοή, μια άλλη διάσταση στους επετειακούς εορτασμούς.
Φέτος σε αυτό είχα πολύτιμο βοηθό το Δημοσθένη Φίλιππα.
Τον ευχαριστώ γιατί έγινε η αφορμή να ξαναδιαβάσω το «Όταν ο ήλιος…» της Ζωρζ Σαρή, να το δω και μέσα από τη δική του ενδιαφέρουσα σκηνοθετική οπτική και να το αξιοποιήσω στην τάξη μου!
Τον ευχαριστώ για την αμεσότητα, την ειλικρίνεια και την αισιόδοξη οπτική του την οποία μοιράστηκε μαζί μας. Σε εποχές κρίσης όπου όλοι γκρινιάζουν για τα όσα θλιβερά συμβαίνουν γύρω μας είναι πολύ ωραίο να συναντάς ανθρώπους που επιλέγουν να παλεύουν γι αυτά που αγαπούν και πιστεύουν, ανθρώπους που προσπαθούν και εκφράζονται!
Ο Δημοσθένης Φίλιππας ανήκει σε αυτή την κατηγορία και βάζει τα όνειρά του μαξιλάρι στους κραδασμούς της εποχής…
Είμαστε μαζί σου Δήμο και σου ευχόμαστε κάθε επιτυχία!
Το elniplex σε ευχαριστεί.
Διαβάστε ή ακούστε τη συνέντευξη του Δημοσθένη Φίλιππα εδω
