Αν το πρόβλημα των ελληνικών νηπιαγωγείων είναι ότι τα παιδιά δεν λένε από τα 4,5 τους “yes” και “goodbye” και “marvellous, fabulous, what a nice weather”…
Αν το πρόβλημα των ελληνικών νηπιαγωγείων είναι ότι τα πεντάχρονα δεν χρησιμοποιούν word και excel ή για να μην υπερβάλλουμε ζωγραφίζουν σε χαρτί με μαρκαδόρους και όχι στο tablet με tux paint…
Αν το πρόβλημα των ελληνικών νηπιαγωγείων είναι ότι δεν κάνουν οργανωμένη γυμναστική σε 45λεπτα όπως στο δημοτικό 2-3 φορές την εβδομάδα αλλά κινούνται διαρκώς στα διάφορα ψυχοκινητικά παιχνίδια, αυθόρμητα και οργανωμένα…
…τότε, κατά έναν παράξενο τρόπο θα έχουμε αποτύχει ξανά, όπως τόσες και τόσες φορές, να πούμε τι είδους εκπαίδευση θέλουμε για τα παιδιά της χώρας, ξεκινώντας από τα πρώτα σκαλοπάτια των παιδικών σταθμών και του νηπιαγωγείου κυρίως.
Και κυρίως… αντί να νηπιαγωγειοποιήσουμε όλες τις άλλες βαθμίδες και ζώνες της εκπαίδευσης (δημοτικό, γυμνάσιο, λύκειο) βάζοντας περισσότερη κίνηση, περισσότερη διάδραση, περισσότερη χαρά, περισσότερη επαφή με τη φύση, λιγότερη και πιο ουσιαστική, μεστή και τεκμηριωμένη γνώση, εμείς επιλέγουμε να σχολειοποιήσουμε το νηπιαγωγείο, την τελευταία ζώνη ανατροπής του εξεταστικού κέντρου και των βαθμών και του κυνηγιού και του ανταγωνισμού.
Δε ξέρω… Ίσως να σκέφτομαι εγώ λάθος. Μα δεν πρέπει να ερωτώνται πρώτα απ’ όλους οι καθηγητές πανεπιστημίου και οι εισηγητές του επιστημονικού πλαισίου των νηπιαγωγείων αφενός και οι άνθρωποι της πράξης, οι νηπιαγωγοί, αφετέρου;
Δε ξέρω… Ίσως να σκέφτομαι εγώ λάθος… Και θα το δεχθώ αν υπάρξει κάποιος που μπορεί να επιχειρηματολογήσει γιατί αγγλικά και πληροφορική -με τρόπο υποχρεωτικό- και άλλα τέτοια στο νηπιαγωγείο;
Μα ίσως και να μην σκέφτομαι λάθος… Ε;
