Η εικαστικός, εικονογράφος και συγγραφέας Φωτεινή Στεφανίδη γράφει για το “Αύγουστος είναι…“, το αφιέρωμα του ELNIPLEX στον μήνα που αδειάζει τις πόλεις και γεμίζει τις αναγνώσεις και τις στιγμές.
Πέφτει η πρώτη σταγόνα κι η δεύτερη μαζί με την τρίτη. Αφήνουν σημάδια επάνω στην πάνινη καρέκλα που στέκει όλο το καλοκαίρι στην αυλή, φρυγμένη από τον ήλιο – δεν κλείνει ποτέ. Μνήμες αυτές οι σταγόνες που έρχονται ξαφνικά από την μπόρα την Αυγουστιάτικη –δρίμες βλέπεις– και ανελέητα. Πληθαίνουν. Η καρέκλα γίνεται μούσκεμα.
Αύγουστος είναι μνήμη. Έρημη πόλη. Μοναχικό ποδήλατο ώς το στάδιο όπως ήταν παλιά για λίγη κάπαρη ή για ένα καπέλο σύκα. Βραδάκια στο παγκάκι στην πίσω αυλή παρέα με την ελπίδα. Νύχτα μπάνιο με το λάστιχο έξω – δε δροσίζει η πόλη με τίποτε. Το τζιτζίκι γεμίζει τους τοίχους, το μυαλό, όλα. Το φούλι ανθίζει, το κοράλλι, το γιασεμί ξεκινά, ο ιβίσκος.
Ξαφνικές αναχωρήσεις. Γράφουν στο ημερολόγιο, σκορπίζουν σε όλο τον Αύγουστο σε όλα τα χρόνια, ατέλειωτο μνημόσυνο. Λίγο κρασί στο πήλινο κοκοράκι. Ιδρώτας πάλι. Καρπούζι. Τα κουκούτσια κάτι γράφουν. Γέλια, γέλια με όλη την ανοιχτωσιά της καρδιάς σε μια ακρούλα του Αιγαίου. Και τρία κοχύλια στο λαιμό – ζωντανά είναι ακόμα, φωσφορίζουν. Κι έπειτα πάλι αγωνία. Τσιμέντο, γκριζάδα, κλιματισμός, καμμένο πεύκο, σπαρακτικό τζιτζίκι.
Αύγουστος είναι μήνας που δοκιμάζει αντοχές. Χρυσός μαζί και μαύρος. Κόκκινος, κατακόκκινος και γαλανός. Της θεσπέσιας ευωδιάς ή της αποφοράς. Όποιο πρόσωπό του σου δείξει.
