Στην τάξη της κυρίας Αμαλίας σήμερα, νηπιαγωγείο, τα παιδιά δε βγήκαν διάλειμμα. Αιτία ήταν ο Αργύρης και η κακιά λέξη που ξεστόμισε. Ήταν μόνο μια λέξη, αλλά την εκσφενδόνισε πολλές φορές. Εκείνη, πέταξε σα μύγα δω κι εκεί. Τα παιδιά ξεκαρδίστηκαν στο άκουσμά της κι ο Αργύρης το θεώρησε αυτό το επαρκές διαβατήριο να την πει ξανά και ξανά.
Το μεσημέρι, ο Θοδωρής διηγήθηκε το περιστατικό στο σπίτι του. Η λέξη αυτή σβουρίζει συνέχεια πάνω από το κεφάλι του και δε λέει να φύγει με τίποτα. “Να την βάλεις σε ένα κουτί και να την πετάξεις στα σκουπίδια αυτή τη λέξη”, του είπε η μαμά του σαν γύρισε από τη δουλειά. Ο Θοδωρής το έκανε. Μα η λέξη έσπρωχνε ν’ ανοίξει το κουτί από τον σκουπιδοτενεκέ και να ξεπηδήσει.
Τι δύναμη είχε αυτή η λέξη, ε; Μια και μόνο λέξη έκανε τη γιαγιά να θυμώσει, τη μαμά να κοκκινίσει, τη δασκάλα να τρομάξει και τον σκουπιδοτενεκέ να κουνιέται πέρα δώθε όλη νύχτα!
Το επόμενο πρωί στο σχολείο οι λέξεις πετούσαν σα μύγες παντού, πάνω από τα κεφάλια των παιδιών. Νευρικότητα παντού! Κλωτσιές, σπρωξιές, τσακωμοί.
Θύμωσαν οι γονείς για τη λέξη. Στεναχωρήθηκαν τα παιδιά. Σκέφτηκε η δασκάλα. Για τη λέξη. Συνέχισαν οι μύγες να πετούν; Ναι, συνέχισαν. Με ποιον τρόπο σταμάτησαν; Σταμάτησαν γιατί η Ιωάννα Μπαμπέτα πήρε ένα πρόβλημα που όλοι έχουμε αντιμετωπίσει και το απομάκρυνε από δακρύβρεχτες, ηθικολογικές, αμεσοαποτελεσματικές και “θα σου βάλω πιπέρι” διαστάσεις.
Από τη μία το προσέγγισε με χιούμορ και ευχάριστα. Από την άλλη -επιτρέψτε μου- αυτή η παρομοίωση της κακής λέξης με μύγα είναι κάτι παραπάνω από επιτυχής. Η κακή λέξη, στα χείλη των παιδιών πέριξ της νηπιακής ηλικίας, συμπεριφέρεται ακριβώς όπως μια μύγα: ζουζουνίζει πάνω από τα κεφάλια τους, δημιουργεί εκνευρισμό, δηλώνει παρούσα όλες τις ώρες, ακόμα και λίγο πριν τον ύπνο, αντιστέκεται στις συνταγές απομάκρυνσής της, αγωνίζεται να ξαναβγεί στο προσκήνιο να μυγοπαλέψει, δυναμώνει όσο την αντιμετωπίζεις με αντιαποτελεσματικές, παλιακές μεθόδους, αραιώνει όταν τη δεις στις πραγματικές της διαστάσεις.
Παράλληλα, η συγγραφέας αποκαλύπτει με ξεκάθαρο τρόπο τη δύναμη των λέξεων, όλων των λέξεων, ακόμα κι εκείνων που πρέπει να κλειδώσουμε σε ένα κουτί και να πέσει στα σκουπίδια. Γιατί οι λέξεις είναι φορείς νοημάτων και ιδεών, σχηματοποιούν συναισθήματα, δίνουν στις στιγμές ενέργεια. Η θεώρηση “ήταν μια κακιά στιγμή” ή “όλοι κάνουμε λάθη” υποβαθμίζει το γεγονός δίχως να το απονεκρώνει, το επιστρέφει στις χαμηλές βάσεις και κίνητρα απ’ όπου ξεκίνησε και αποδυναμώνει την κακή λέξη. Γιατί η στάση των υπολοίπων συνήθως φορτίζει αυτές τις λέξεις με μεγαλύτερη συναισθηματική ένταση, το παιδί το αντιλαμβάνεται απόλυτα αυτό και η χρήση τους του χαρίζει μια πειρακτική και πειραματική ευχαρίστηση που δε βρίσκει σε πολλά πράγματα.
Αν προσθέσει κανείς το ρεαλισμό στις συνθήκες εμφάνισης και επανάληψης της κακής λέξης, που χρησιμοποιεί η συγγραφέας στην ιστορία της, τότε έχεις μια καλογραμμένη, έξυπνη ιστορία για ένα πολύ συγκεκριμένο ζήτημα, η οποία όμως μπορεί να διαβαστεί ακόμα και πέρα από τα σταθμισμένα πλαίσια του ζητήματος που θίγει.
Η εικονογράφηση είναι της Μάρως Αλεξάνδρου. Από τις εκδόσεις Μίνωας.
 ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ |
|
|---|---|
| Τίτλος: | Λέξη σαν μύγα |
| Συγγραφέας: | Ιωάννα Μπαμπέτα |
| Εικονογράφηση: | Μάρω Αλεξάνδρου |
| Εκδόσεις: | Μίνωας, Απρίλιος 2016 |
| Σελίδες: | 32 |
| Μέγεθος: | 21,5 Χ 29,5 |
| ISBN: | 978-618-02-0676-0 |
