Ησυχία, ο παππούς κοιμάται! του Μανώλη Νικόλτσιου (εικ.: Ευτυχία Ηλιάδου)

Ησυχία! Συνεχώς ησυχία! Γιατί ο παππούς κοιμάται. Και κοιμάται συνέχεια! Και κοιμάται παντού: στην καρέκλα, στον καναπέ, όρθιος, στην μπανιέρα. Πώς να μείνεις ήσυχος συνέχεια; Πώς γίνεται να μην μπορείς να κάνεις λίγη φασαρία, να φέρεις έναν φίλο σου, να παίξεις, να φωνάξετε. Δύσκολο. Βέβαια, ο παππούς έχει άλλες χάρες, συμμετέχει στις συναυλίες του χαριτωμένου εγγονού του, διαβάζουν βιβλία μαζί, παίζουν σκάκι, γελάνε. Μα τι συμβαίνει με τον παππού και κοιμάται συνεχώς;

Γιατί κοιμάται ο παππούς; Γιατί είναι ο καλύτερος τρόπος να ονειρεύεται την αγαπημένη του, τη γιαγιά του μικρού εγγονού που παραπονιέται για το “ησυχία” και “ησυχία”! Κάπου εκεί ανοίγεται ένα απίθανο παράθυρο τρυφερότητας, η ιστορία κυριολεκτικά ίπταται, η σχέση παππού εγγονού φωτίζεται και εσύ έχει μόλις θητεύσει σε κάτι πολύ όμορφο που θέλεις να το δείξεις και να το διαβάσεις κι αλλού. Πάνω σε αυτό το εύρημα ο συγγραφέας ουσιαστικά διακλαδώνει όλες τις ιδέες της ιστορίας του και τις αφήνει στον αναγνώστη να τις εισπράξει κατά το δοκούν.

Η εικονογράφηση της Ευτυχίας Ηλιάδου, μιας ανερχόμενης εικονογράφου που παρουσιάζει ολοένα και πιο αξιόλογα δείγματα δουλειάς, είναι ένα ακόμα συν του βιβλίου. Η παλέτα της είναι κατά κύριο λόγο θερμή, οι χρωματικές της αντιθέσεις πολύ ταιριαστές ενώ βρίσκω έξοχη ιδέα αυτές τις γραμμές-περιγράμματα στα σώματα όλων των ανθρώπων αλλά και σε αντικείμενα∙ τους χαρίζει μια animation κίνηση. Πολύ όμορφη βρήκα και την μετατόπιση του φακού της με λήψεις από ψηλά, από μακριά, από πίσω, από διάφορες οπτικές γωνίες, μια επιλογή που δημιουργεί ζωντάνια, εκφραστικότητα και προσθέτει στην κίνηση που προανέφερα.

Τρυφερό, συγκινητικό, ισορροπημένο.