«Μάθε να αγαπάς το καθετί που έχεις. Ας είναι λίγο. Αν το αγαπάς, τότε το λίγο γίνεται πολύ».
Συναισθήματα… Μια και μόνη λέξη αρκεί για να περιγράψει το νέο βιβλίο του Σπύρου Πετρουλάκη. Όχι ένα άλλα πολλά, τόσα όσα και τα χρώματα της ψυχής. Ο συγγραφέας με ιδιαίτερη μαεστρία τ’ απλώνει στην παλέτα του, τ’ αναμειγνύει, βάζει μικρές πινελιές τη μια δίπλα στην άλλη, δημιουργεί εικόνες, ιστορίες, χαρακτήρες, καταθέτει την ίδια του την ψυχή.
Θλίψη και μεγαλείο για την Ελένη, αγωνία για τον Κωνσταντή, εκτίμηση για τον παπα-Φώτη, συμπόνια για τον μαστρο-Λάμπρο, θυμό για την Ντιλέκ, αηδία για την Χάιδω, φρίκη για τον Οσμάν, καημό για τη Σοφία, λύπη για την Αμπασέ, οργή για τον Τζουνά, περηφάνια για τον Μανούσο, συγκίνηση για τον γερο-Χαραλάμπη, ελπίδα για τον Πατέρα-Θεόφιλο και πολλά ακόμα συναισθήματα συνθέτουν ένα πολύχρωμο ψηφιδωτό.
Το πρώτο κομμάτι του μπαίνει στη Θεσπρωτία, κατά τη διάρκεια του πολέμου.
«Θεσπρωτία, 30 Οκτώβρη 1940
Οι οβίδες σφύριζαν με μανία πάνω από τα κεφάλια τους και εκείνοι, τρομοκρατημένοι, δεν ήξεραν πώς να αντιδράσουν. […]
Η Μάρω, πανιασμένη από τη φωτιά της κόλασης που ξετρύπωνε από τα μαύρα σύννεφα του ουρανού, κρατούσε σφιχτά τον Κωνσταντή στην αγκαλιά της.
Είχε κουρνιάσει σαν το πουλάκι κάτω από ένα δέντρο και προσπαθούσε να προφυλάξει τον εαυτό της και το κατατρομαγμένο παιδί.
Του χάιδευε τα μαλλιά μέσα από την κάπα του και του ψιθύριζε απαλά: «Σ’ αγαπώ, Κωνσταντή μου, σ’ αγαπώ, παιδί μου. Μη φοβάσαι».
Όμως στο μυαλό της ερχόταν και τρύπωνε ο τρόμος· ο τρόμος και η αδικία.
Σκέφτηκε ότι αυτή την ώρα η Ελένη θα είχε σηκωθεί από το κρεβάτι, πετώντας τα σκεπάσματά της. Θα έβγαινε έξω και θα αντίκριζε ένα έρημο και άδειο χωριό. «Της άξιζε!» είπε φωναχτά, δίχως να τη νοιάζει που την άκουγε το παιδί της.
Ωστόσο, μέσα της γνώριζε ότι αυτό που είχαν κάνει στη δύσμοιρη γυναίκα ισοδυναμούσε με θάνατο, ψυχικό και σωματικό.
Ήταν από τις λίγες φορές που η Μάρω επικαλούνταν τη βοήθεια του Θεού: «Θεέ μου, κάνε να μην πέσει το κακό πάνω στο κεφάλι μου. Δεν έφταιγα μόνον εγώ» παρακάλεσε και στην προσευχή της προσπαθούσε να δικαιολογήσει τον εαυτό της – και τις πράξεις της.»
Ο Σπύρος Πετρουλάκης πλάθει ήρωες, εξιστορεί γεγονότα που σε παρασύρουν σ’ ένα μαγικό ταξίδι στο χώρο και στο χρόνο και σε καλεί να γίνεις μέρος τους. Όχι σαν θεατής που παρακολουθείς μια καλογυρισμένη ιστορική ταινία, αλλά σε προτρέπει, για να μη πω σε αναγκάζει, να πιάσεις το χέρι κάθε ήρωα και να πορευτείς μαζί του. Με συνεχή φλας-μπακ και παράλληλες αφηγηματικές αναδρομές, απόλυτα κινηματογραφικές, ο συγγραφέας συνθέτει μια ιστορία που ισορροπεί μεταξύ πραγματικών γεγονότων και μυθοπλασίας. Μια περιπλάνηση από την Κωνσταντινούπολη εως τα Σφακιά της Κρήτης, την Ιερά Μονή της Βρεφοκρατούσας, το Πάπιγκο, την Καστοριά, το Φραγκοκάστελλο, την Σίνδο, την Κατοχή, την Αθήνα της Χούντας, έως και την μακρινή Σομαλία. Παράλληλες ιστορίες, διαφορετικοί τόποι, ήρωες που φαινομενικά δεν έχουν τίποτα κοινό, όμως το νήμα της μοίρας τους είναι σφικτά πλεγμένο σ’ένα κουβάρι χωρίς αρχή και τέλος.
Ένα παιδί που στη δίνη του πολέμου, θα μάθει την αλήθεια για την μητέρα του, που θα παλέψει για να επιβιώσει, που με θάρρος θα σώσει από τη φωτιά την εικόνα της Παναγιάς. Ένα τάμα που θα εκπληρωθεί, ανείπωτες αλήθειες, ανεκπλήρωτα όνειρα, ανατροπές συμπληρώνουν σιγά-σιγά το παζλ. Πλούσια πλοκή που πραγματεύεται αξίες και ιδανικά, αγωνία, τρόμος, αγάπη, αφοσίωση, πίστη, αυταπάρνηση, αγανάκτηση, μίσος, λύτρωση και τελικά η απόδοση της Θείας Δίκης, έννοιες άρρηκτα συνδεδεμένες, αντιφατικές πολλές φορές, όπως άλλωστε και η ίδια η ζωή. Ο λόγος του συγγραφέα ζωηρός, έντονος, ρεαλιστικός άλλοτε ευαίσθητος, τρυφερός και άλλοτε δραματικός και σοκαριστηκά ωμός, που κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη. Δίνει έμφαση στην σκιαγράφηση των χαρακτήρων του αλλά παράλληλα καταφέρνει να εικονογραφήσει την κάθε του σελίδα, όχι με μπογιές και πινέλα αλλά με την πένα και τις λέξεις του, έτσι ώστε να νιώθεις πως στέκεσαι μπροστά σε έναν ζωγραφικό πίνακα και να αφουγκραστείς την ιστορία του, να βυθιστείς και να ξεχάσεις τα πάντα γύρω σου.
Δεν ξέρω αν είναι συνέχεια της Εξομολόγησης, αν γράφτηκε γιατί υπήρχαν ανοιχτοί λογαριασμοί, αν είναι ένα αναπόσπαστο κομμάτι της, αν έρχεται να συμπληρώσει, να φωτίσει, αν… αν…
Αυτό που ξέρω με σιγουριά είναι πως οι ήρωες κραύγαζαν, αγωνιούσαν να βρουν τη λύτρωση. Μια λύτρωση που τους αποδόθηκε, ως φόρος τιμής σε όλους εκείνους που έζησαν- ένιωσαν, από την συγγραφική πένα του Σπύρου Πετρουλάκη.
Ένα βιβλίο που όταν το πιάσεις στα χέρια σου δεν θα θελήσεις να το αφήσεις πριν διαβάσεις και την τελευταία του σελίδα… ακόμα κι όταν τρομάξεις και κλείσεις τα μάτια.
«Ψάξε στη λύπη τη χαρά και νάμα στην πληγή σου, να γίνει ο πόνος γιατρειά, να γιάνει η ψυχή σου».
 ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ |
|
|---|---|
| Τίτλος: | Η Παναγιά της Φωτιάς |
| Συγγραφέας: | Σπύρος Πετρουλάκης |
| Σχεδιασμός εξωφύλλου – Σελιδοποίηση: | Ιάκωβος Ψαρίδης |
| Εκδόσεις: | Μίνωας, 2016 |
| Φωτογραφία εξωφύλλου : | Ilona Wellmann / Trevillion Images |
| Σελίδες: | 520 |
| Μέγεθος: | 14 Χ 20,4 |
| ISBN: |
978-618-02-0660-9
|
