Η πιο στρογγυλή λέξη του κόσμου, της Λίνας Μουσιώνη (εικ.: Λίλα Καλογερή)

Ποια είναι άραγε η πιο στρογγυλή λέξη του κόσμου; Μήπως η σαπουνόφουσκα που ισορροπούν μπροστά και πάνω στη μύτη της Χλόης; Μήπως το κουλούρι που της είπε ο Μάξιμος ή η μπάλα της Αλίκης; Μήπως το ταψί που όταν μαγειρεύει ο μπαμπάς γίνεται πιο στρογγυλό που λέει η μαμά; Μήπως η ρόδα του ποδηλάτου που λέει ο μπαμπάς; Το κουβάρι της γιαγιάς; Το φεγγάρι; Ο Κρόνος;

Ποια είναι η πιο στρογγυλή λέξη του κόσμου;

Έξυπνη ιχνηλάτηση, με χιούμορ και τρυφερότητα των στρογγυλών του κόσμου, της κυκλικότητας και σφαιρικότητας που μας περιβάλλει σε διάφορα αντικείμενα, τεχνητά ή φυσικά, που καταλήγει στην πολυπόθητη δεξιότητα της φαντασίας, δημιουργώντας ουσιαστικά μια ωδή της.

Αυτήν αποθεώνει η ιστορία της Λίνας Μουσιώνη, στην οποία όμως δίνει αγκαζέ τη δημιουργική σκέψη, τη δυναμική επινόηση, δηλαδή πρωτότυπων, εναλλακτικών για να απαντηθεί μια ερώτηση, να επιλυθεί ένα πρόβλημα, μια κατάσταση. Η δημιουργική σκέψη προϋποθέτει φαντασία, προϋποθέτει αυτή την εμφατική και γοητευτική ασυμμετρία που προσφέρει στη σκέψη αυτή η δεξιότητα που αποτελεί, κατά τη γνώμη πολλών και τη συνυπογράφω, όχι απλώς τη δεξιότητα που ξεχώρισε τον άνθρωπο από τα ζώα, αλλά αυτήν που θα διατηρήσει τον άνθρωπο στο ανθρώπινο είδος και δεν θα τον περάσει σε μια κατάσταση ολογράμματος ή υβριδίου τον 21ο και 22ο αιώνα.

Τα αντικείμενα που επιλέγονται ως στρογγυλά είναι ιδιαιτέρως πετυχημένα, οι απαντήσεις είναι αρκετά αντιστερεοτυπικές (η μαμά μιλά για το ταψί το οποίο, όμως, είναι ακόμα πιο στρογγυλό όταν μαγειρεύει ο μπαμπάς) από εκεί όπου προέρχονται και ο ρυθμός της ιστορίας ξεκούραστος.

Η εικονογράφηση της Λίλας Καλογερή, παιχνιδιάρικη, ανεμοστροβιλική, πολύχρωμη, με κίνηση και εκφραστικότητα, έχει ορισμένες εξαιρετικές στιγμές, ειδικά στις πιο αφαιρετικές της αποτυπώσεις.