Από τότε που ήταν μικρή η Μιράντα, μετρούσε προβατάκια για να κοιμηθεί. Ένα, ένα, μαλλιαρά, άσπρα, τροφαντά, σα να κάνουνε παρέλαση. Στο τριακοστό πρόβατο, τα μάτια της είχαν κιόλας κλείσει.
Ένα βράδυο όμως, πριν βγάλει το τελευταίο, κρίσιμο χασμουρητό, μια φωνή ακούστηκε. Ήταν το τελευταίο πρόβατο στη σειρά, εκείνο το τριακοστό που ποτέ δεν είχε δει, καθώς τότε ακριβώς ήταν που η Μιράντα κοιμόταν. Το πρόβατο την καλούσε να αφήσει κι εκείνο να μπει λίγο σε κάποιο όμορφο ονειρό της, να πάψει να είναι απλώς το τριακοστό πρόβατο που δεν έχει δει ποτέ.
Από το επόμενο βράδυ, τα πράγματα άλλαξαν. Η Μίραντα μετρούσε κανονικά τα προβατάκια της, αλλά μόλις έφτανε στο τριακοστό έβλεπε το θλιμμένο πρόσωπο του προβάτου. Δοκίμασε να αλλάξει ζώο και να βάλει στη θέση του κάποιο άλλο. Μάταια! Τα άλλα ζώα έκαναν τα δικά τους και την ξεμυάλιζαν χειρότερα.
Ώσπου μια μαγική ιδέα, θα χαρίσει στην Μιράντα τον όμορφο νυχτερινό ύπνο και στο γλυκό πρόβατο μια ξεχωριστή θέση.
Το όνομά που του έδωσε ήταν Όβελ και από τότε το καληνύχτιζε τρυφερά.
Η Παναγιώτα Στρίκου-Τομοπούλου γράφει ένα παραμύθι που εκπλήσσει με την τρυφερότητα, την απλότητα και την ομορφιά που σου αφήνει όταν το τελειώνεις. Στο μυαλό μου άστραψε στιγμιαία η “Αμελί” του Ζαν Πιερ Ζενέ, εκείνη η μαγική ηρωίδα, για την ενσυναίσθηση και τη δοτικότητά της. Η Μιράντα έχει κάτι από εκείνον τον ασυναγώνιστο κόσμο της Amelie Poulain. Διαλέγει έναν τρυφερά κλασικό τρόπο να αποκοιμηθεί κάθε νύχτα. Μα, σχεδόν σαν κάθε παιδί, λογαριάζει μονάχα το δικό της σκοπό. Ωστόσο, η διαφορετική ύπαρξη και προσέγγιση του Όβελ, θα την ωήσει να συναισθανεί τη δική του ανάγκη κι όχι απλά να του δώσει το χώρο που ζητούσε, αλλά να του φτιάξει μόνη της έναν φανταστικό κόσμο να ζει. Γιατί μόνο ο κόσμος των παιδιών, όσων είναι κι όσων αισθάνονται τέτοια, μπορεί να δώσει πνοή, λόγο και αξία σε μια μορφή ζωής που για τους υπόλοιπους είναι ή ανύπαρκτη ή ανάξια λόγου.
Σε μια δεύτερη ανάγνωση, η δοτικότητα της Μιράντας προς μια ύπαρξη κατώτερη των αποδεκτών κοινωνικών μέτρων και σταθμών, φανερώνει τη σημασία της ισορροπίας στις σχέσεις, την ανταποδοτικότητα που αποκαλύπτει το σεβασμό και την αγάπη που αξίζει ο καθένας. Κι όπου “καθένας”, ένας κάποιος, μικρός, ασήμαντος, που κάνει όμως κάθε μέρα για σένα κάτι πολύ σημαντικό: σου κλείνει γλυκά τα μάτια, σε παραδίδει στο Μορφέα και το επόμενο πρωινό είσαι έτοιμος να αδράξεις τη μέρα.
Εκπληκτικό -σκληρόδετο- εξώφυλλο από τη Χρύσα Σπυρίδωνος και με αρκετές γοητευτικές στιγμές στα χρώματα και τη διάταξη των αντικειμένων και μορφών στις σελίδες η εικονογράφησή της.
Από τις εκδόσεις Παρρησία. Πολύ όμορφη έκδοση.
ΥΓ: Όβελ στα πορτογαλικά σημαίνει πρόβατο αλλά είναι επίσης και αναγραμματισμός της λέξης Love.
 ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ |
|
|---|---|
| Τίτλος: | Καληνύχτα Όβελ |
| Συγγραφέας: | Παναγιώτα Στρίκου-Τομοπούλου |
| Εικονογράφηση: | Χρύσα Σπυρίδωνος |
| Εκδόσεις: | Παρρησία |
| Σελίδες: | 28 |
| Μέγεθος: | 23 Χ 23 |
| ISBN: | 978-960-696-203-5 |
