Ο λύκος, μέρος τρίτο: γλωσσικό υλικό, ιστορίες, διδάγματα
Παροιμίες και παροιμιώδες φράσεις
Άμα γεράσει ο λύκος τον κοροϊδεύουν τα τσακάλια.
Αν δεις λύκου χνάρια, έχε το νου σου στα πρόβατα.
Από το λύκο γλίτωσε, στην αρκούδα έπεσε.
Αυτός που υπομένει, το λύκο διαφεντεύει.
Και τα σκυλιά περιγελούν το λύκο σαν γεράσει.
Ο λύκος αρνί δε γίνεται.
Ο λύκος έχει τ’ όνομα κι η αλεπού τη χάρη.
Ο λύκος και αν γέρασε κι άλλαξε το μαλλί του, μήτε τη γνώμη άλλαξε μήτε την κεφαλή του.
Ο λύκος στην αναμπουμπούλα χαίρεται.
Ο λύκος, λύκο δεν τρώει.
Πεινάω σαν λύκος.
Στη μάντρα ο λύκος όταν μπει, θ’ αρπάξει το φτωχό τ’ αρνί.
Σώθηκε απ’ το στόμα του λύκου.
Τα μετρημένα πρόβατα, δεν τα τρώει ο λύκος.
Τα αινίγματα
Είκοσι χρονών λύκος, σαράντα βόιδι, ογδόντα κότα. Τι είναι;
Ο άνθρωπος (ως προς τα δόντια του)
Έχει ξάδερφο τον σκύλο κι όμως δεν τον έχει φίλο. Τι είναι;
Ο λύκος.
Ο γρίφος
Ένας βοσκός θέλει να περάσει στην απέναντι όχθη του ποταμού ένα πρόβατο, έναν λύκο και ένα δέμα με σανό. Η βάρκα φορτίο μεγάλο δεν αντέχει και ο άνθρωπος μπορεί να κουβαλήσει δυο από τα τρία κάθε φορά. Ποια θα αφήσει όμως μόνα τους; Σαν λείψει ο άνθρωπος, ο λύκος θα φάει το πρόβατο και το πρόβατο θα φάει τα χόρτα (αν προλάβει). Πώς θα πρέπει να τα περάσει απέναντι για να μην έχει πρόβλημα;
Απάντηση: Θα βάλει στη βάρκα πρώτα το πρόβατο και θα το περάσει στην απέναντι όχθη. Θα γυρίσει μόνος του πίσω και θα πάρει τον λύκο και θα τον περάσει απέναντι. Για να μην αφήσει το λύκο μόνο του με το πρόβατο, θα το πάρει πάλι και θα το πάει απέναντι. Θα αφήσει το πρόβατο και θα κουβαλήσει τα χόρτα. Θα τα αφήσει στην όχθη που είναι ο λύκος. Θα επιστρέψει στην όχθη που είναι το πρόβατο και θα το μεταφέρει απέναντι. Info: Ο παραπάνω γρίφος αποτελεί ένα κλασικό στο είδος του πρόβλημα σχεδιασμού λογικών κινήσεων. Παίξτε μαζί με τα παιδιά (παιδί) σας και θέστε του λογικά ερωτήματα σε κάθε λάθος απάντηση (τέτοιες θα είναι όλες οι πρώτες) που θα σας δίνει. Είναι συναρπαστικό το πόσο μπέρδεμα και πείσμα θα νιώσει!
Λαχνίσματα
Κόρακα ξεκόρακα που ΄χεις χίλια πρόβατα κάτω στα λακώματα τρώει ο λύκος , χαίρεται κι η αλεπού μαραίνεται .
Λύκοι και Άνθρωποι
Πριν πολλές χιλιάδες χρόνια, όταν η γη έφτιαξε τον άνθρωπο, του είπε πως όποτε χρειαζόταν κάτι, θα έπρεπε απλά να σταθεί πάνω από τον αφαλό της και να τη φωνάξει. Κι όσο υπήρχε καλοκαίρι κι ο ήλιος εβασίλευε, όλα καλά κι ο άνθρωπος χορτάτος. Μα σαν χειμώνιασε, άρχισε να κρυώνει, γυμνός όπως ήταν και να πεινάει αφού τα δέντρα δεν είχαν καρπούς, οι λίμνες και οι θάλασσες είχαν γίνει μια απέραντη πλάκα πάγου και μόνο για πατινάζ έκανε. Πήγε λοιπόν στο σημείο που του είχε υποδείξει η γη και την φώναξε. Αμέσως σχεδόν εκείνη εμφανίστηκε μπροστά του και τον ρώτησε τι του συμβαίνει. “Πεινώ και κρυώνω”, της είπε. Αμέσως η γη του έδωσε τα καριμπού. Τα ζώα αυτά είχαν πλούσιο δέρμα και θα τον ζέσταιναν. Τα κόκαλά τους θα τους έδιναν τα εργαλεία που χρειαζόταν. Τα κέρατά τους τα όπλα για να αμύνεται και να κυνηγά. Το κρέας τους για να τρώει και να μην πεινά.
Ο άνθρωπος ένιωσε ευτυχής καθώς τα προβλήματά του λύθηκαν! Και πέρασαν πάλι χρόνια χιλιάδες κι η γη άκουσε τον άνθρωπο να κλαίει πάνω από τον αφαλό της. “Τι έχεις;”, τον ρώτησε ξανά εκείνη. “Πεινάω”, της είπε ο άνθρωπος. “Μα τι έγιναν τα καριμπού που σου είχα χαρίσει;”, απόρησε η γη. “Δε ξέρω. Άρρωστα νομίζω πως είναι και έχουν λιγοστέψει πολύ”, της απάντησε κλαίγοντας ο άνθρωπος.
Η γη σκέφτηκε για αρκετή ώρα. “Θα σου κάνω ένα ακόμη δώρο”, του είπε η γη. “Θα σου χαρίσω το λύκο. Ο λύκος θα τρώει όλα τα άρρωστα ζώα και έτσι το κοπάδι με τα καριμπού θα μένει πάντα υγιές. Κι αν είσαι καλός με τους λύκους, τότε τα παιδιά των λύκων θα μπορούσαν να γίνουν σύντροφοι και φίλοι σου, φύλακες και βοηθοί σου, δικοί σου και των παιδιών σου.
Από τότε ο Άνθρωπος κι ο Λύκος έζησαν ειρηνικά για χιλιάδες χρόνια αφού ποτέ δεν είχαν αντιπαλότητα και έχθρα μεταξύ τους.
Οι δυο λύκοι
Στη φυλή Τσερόκι των Ινδιάνων ο ήλιος έπεφτε και το βράδυ ερχόταν αργά αργά όπως κάθε τέτοια ώρα. Κι όταν ερχόταν το βράδυ, άναβαν φωτιά και κάθονταν τριγύρω της μιλώντας μέχρι να αποσυρθούν στις σκηνές τους για ξεκούραση και ύπνο. Ένα βράδυ λοιπόν σαν όλα τ’ άλλα, ο μικρός εγγονός ενός γέροντα της φυλής τον ρώτησε: -Παππού, τι γίνεται μέσα στην καρδιά μας κι άλλοι άνθρωποι είναι έτσι κι άλλοι είναι αλλιώς; Γιατί δεν είμαστε όλοι ίδιοι- θέλω να πω- όπως τα λιοντάρια είναι όλα άγρια; -Γιε μου, σε όλων των ανθρώπων τη ψυχή ζούνε δύο μεγάλοι λύκοι. Ο ένας είναι άγριος και κακός. Είναι η οργή, η ζήλεια, η απογοήτευση, η αδυναμία, η απληστία, η αλαζονεία, η έλλειψη πίστης, η υστεροβουλία, η προσβολή, τα ψέματα, η ματαιοδοξία, η υπεροψία, οι κακές πράξεις, η βία, η επιθετικότητα. Ο άλλος λύκος είναι ήρεμος και καλός. Έχει μέσα του τη χαρά, την αγάπη, την ελπίδα, την αλήθεια, την ειρήνη, την ευγένεια, την αλληλεγγύη, τη γνώση, την αλληλοβοήθεια, τη γενναιότητα, την πίστη στον εαυτό μας, τη γενναιοδωρία. Ο εγγονός σκέφτηκε για λίγο τους δυο λύκους, τους έφερε στο νου του, τους φαντάστηκε, τους μελέτησε μέσα στη σκέψη του για λίγο. Ύστερα ρώτησε τον παππού του: «Και ποιος λύκος νικάει, μεγάλε πατέρα;» Ο γέροντας χαμογέλασε πλατιά τόσο που έλαμψαν τα δόντια του από τη φωτιά και του απάντησε με τρεις και μόνο λέξεις: «Αυτός που ταΐζεις, γιε μου. Αυτός που ταΐζεις».
Η ιστορία του Ρωμύλου και του Ρέμου
Χαρακτηριστική της σχέσης των ανθρώπων με τους λύκους είναι και η ιστορία του Ρωμύλου και του Ρέμου. Τα δυο μωρό είχαν πατέρα τον Άρη και μητέρα τη Ρέα Σύλβια που ήταν κόρη του βασιλιά Νουμίτορα. Όταν ο πατέρας της Ρέας Νουμίτορας πέθανε, η Ρέα έγινε ιέρεια από το θείο της Άλβα ενώ ο βασιλιάς Αμούλιος διέταξε να ριχτούν τα δυο παιδιά στο μεγάλο ποτάμι της περιοχής, τον Τίβερη. Όμως τα παιδιά δεν πνίγηκαν. Ο Τίβερης πλημμύρισε και ξέβρασε τα δυο μικρά παιδιά στις όχθες του. Εκεί τα βρήκε μία λύκαινα η οποία όχι μόνο τα πήρε υπό την προστασία της αλλά τα θήλαζε καθημερινά με το γάλα της. Έτσι τα παιδιά μεγάλωσαν ώσπου τα πήρε ένας βοσκός και αργότερα ο Ρωμύλος έγινε βασιλιάς της πόλης αυτής που πήρε το όνομά του και ονομάστηκε Ρώμη. Σύμβολο της Ρώμης είναι από τότε η Λύκαινα.
Διαβάστε ακόμα
Το πρώτο μέρος για τον παρεξηγημένο λύκο
Το δεύτερο μέρος για τον παρεξηγημένο λύκο
