Όταν ένας συγγραφέας κατορθώνει να συνομιλήσει με την ψυχή και τις ενδόμυχες σκέψεις του δημιουργείται ένα κείμενο σαν αυτό που μας χαρίζει ο Βαγγέλης Ηλιόπουλος στο βιβλίο με τον τίτλο Το σπίτι το δικό μας. Ένα θέμα αρκετά δύσκολο στη διαπραγμάτευσή του, ο σεβασμός στους άστεγους, γίνεται μια ιστορία γεμάτη αλήθειες ειπωμένες με ευαισθησία και σεβασμό.
Το κορίτσι της ιστορίας ζει με τον πατέρα του σε ένα παλιό αυτοκίνητο. Πέρα από αυτό δε διαφέρει από τα άλλα παιδιά της ηλικίας του. Χαίρεται, λυπάται, φοβάται κι ονειρεύεται. Αναρωτιέται γιατί την αποκαλούν άστεγη, αφού έχει την ίδια στέγη με όλους τους άλλους ανθρώπους, τον ουρανό. Μα αυτός φαίνεται ότι για κάποιους δεν μετράει.
Στην ιστορία αποτυπώνονται όλες οι στάσεις και αντιδράσεις του κοινωνικού περίγυρου ως προς τους άστεγους. Η αποδοχή, η κατανόηση, ο εκφοβισμός και η περιθωριοποίηση. Αφηγηματικά «δυνατή» η εικόνα από την επίθεση με πέτρα στο τζάμι του αυτοκινήτου που ραγίζει σε χιλιάδες μικρά κομματάκια σα ρύζι, όπως η καρδιά του κοριτσιού από τον φόβο.
Κι επειδή καθ’ όλη τη διάρκεια της ανάγνωσης η ταύτιση με την ηρωίδα είναι αναπόφευκτη, το τέλος έρχεται λυτρωτικό και ανακουφιστικά ελπιδοφόρο: «Κάπου σε ολόκληρη τη Γη θα υπάρχει τόπος που θα βρεις δουλειά και θα έχει χώρο για το σπίτι το δικό μας;» «Κάπου» απάντησε ο μπαμπάς καθώς το αυτοκίνητο τσουλούσε πάνω στο θόλο μιας υδρογείου, ενός κόσμου που μοιράζεται τις ίδιες αγωνίες, τις ίδιες ανάγκες και τις ίδιες ελπίδες…
Ή μήπως κάποια από αυτά που θεωρούμε πολλοί από εμάς δεδομένα και αυτονόητα, όπως το δικαίωμα στην κατοικία, για άλλους είναι στόχος ζωής; Διαβάζοντας το βιβλίο του Βαγγέλη Ηλιόπουλου, ο οποίος φαίνεται να βρίσκεται στην ωριμότερη φάση της συγγραφικής του πορείας, σιωπάς και σκέφτεσαι. Επανακαθορίζεις τις αξίες σου. Το άμεσο και σύντομο κείμενο γίνεται μια πηγή εικόνων και συναισθημάτων, ένα άγγιγμα ψυχής. Το μεγάλο στοίχημα που κατά τη γνώμη μας κέρδισε ο Βαγγέλης Ηλιόπουλος είναι ότι απέφυγε να δημιουργήσει ένα κείμενο μίζερο ή να δημιουργήσει αισθήματα φιλανθρωπίας και οίκτου. Κλείνοντας το βιβλίο αισθάνεσαι βαθειά ενσυναίσθηση και προβληματισμό για την προσωπική σου στάση απέναντι σε ένα πρόβλημα υπαρκτό.
Η εικονογράφηση της Μαρίνας Στελλάτου είναι πραγματικά εξαιρετική, καθώς απογειώνει το κείμενο. Εικόνες ρεαλιστικές, σαν φωτογραφικό υλικό, συνταιριάζονται αρμονικά με πολύχρωμα σκίτσα σαν καλαίσθητο πάτσγουορκ ενώ τα μεγάλα, γκριζογάλανα μάτια της ηρωίδας αιχμαλωτίζουν τον αναγνώστη. Η εικονογράφος Μαρίνα Στελλάτου μιλώντας στο elniplex, είπε μεταξύ άλλων:
«Σκηνοθέτησα τα πρόσωπα, την Έφη και τον Νίκο, σε ένα αδιέξοδο της οδού Πανόρμου, σε ένα εγκαταλελειμμένο σπίτι. Μαζί μας είχαμε όλα τα πράγματά μας, παπλώματα παιχνίδια… Το πάνινο αρκουδάκι που κραατάει η εξάχρονη Έφη,το είχα φτιάξει για το γιο μου όταν ήμουν έγκυος. Στο αυτοκίνητο υπήρχε τυχαία μια μπάλα, αυτή έγινε η υδρόγειος. Η υδρόγειος ήταν μια ανάγκη του Βαγγέλη, ο οποίος επιθυμούσε να μπει κάπου ως σύμβολο. Ήθελα να δημιουργήσω ένα περιβάλλον στο εσωτερικό του αυτοκινήτου που να μη μοιάζει κλειστοφοβικό, ενώ παράλληλα στις πρώτες σελίδες να μην αποκαλύπτω ότι πρόκειται για εσωτερικό αυτοκινήτου.
Στήθηκαν οι πόζες σε μια προσπαθεια να ζωνανέψουν μπροστά μας οι ήρωες της ιστορίας. Τραβήχτηκαν περίπου χίλιες φωτογραφίες στη προσπάθειά μου να δω τι κάνουν αυτοί οι άνθρωποι , πως ζουν , μέσα κι έξω απ’ το αμάξι, όταν γελούν , όταν παίζουν, όταν φοβούνται. Διάλεξα δέκα, δεκαπέντε καρέ και δουλεύοντας λάδι σε καμβά, προέκυψε η εικονογράφηση του βιβλίου. Οκτώ μήνες δούλευα την εικονογράφηση, κυρίως νύχτες γιατί τη μέρα μεγαλώνω το γιο μου. Μπήκα πολύ μέσα σ αυτό το βιβλίο. Τα πρόσωπα έγινα οι δικοί μου άστεγοι. Η άστεγη αγάπη μου! Δώσανε και πήραν κάτι από μένα! Η δε συνεργασία με τον Βαγγέλη Ηλιόπουλο ήταν ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα! Τον ευχαριστώ πολύ!»
Εκτός από την αναγνωστική απόλαυση το βιβλίο μας δημιούργησε ιδέες για:
– παιχνίδι με τον τίτλο
– παιχνίδια με τα εσώφυλλα
– εκ νέου εικονογράφηση με την τεχνική που χρησιμοποίησε η εικονογράφος
– δημιουργία ενός ημερολογίου της ηρωίδας με σκέψεις και συναισθήματα
– συνέχιση της ιστορίας
Στο βιβλίο υπάρχει ένα προλογικό σημείωμα του συγγραφέα-εκπαιδευτικού Βαγγέλη Ηλιόπουλου καθώς και της ιστορικού τέχνης Ίριδας Κρητικού. Στο τέλος του βιβλίου, γονείς και εκπαιδευτικοί μπορούν να βρουν χρήσιμες πληροφορίες για το δικαίωμα στην κατοικία. Περιμένουμε με ενδιαφέρον τον επόμενο τίτλο της σειράς Η βάρκα που τη λένε μνήμη – Σεβασμός στη μνήμη των δικών μας ανθρώπων,ενώ θυμίζουμε ότι ήδη κυκλοφορεί και το επίσης εξαιρετικό βιβλίο Μεγαλώνω τη γιαγιά μου.
Στα προτεινόμενα ασφαλώς γιατί είναι ένα εξαιρετικό βιβλίο, που έρχεται να μας θυμίσει ότι η καρδιά είναι το σπίτι!
 ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ |
|
|---|---|
| Τίτλος: | Το σπίτι το δικό μας |
| Σειρά: | Μικρά βήματα – ΜΕΓΑΛΟΙ ΔΡΟΜΟΙ |
| Συγγραφέας: | Βαγγέλης Ηλιόπουλος |
| Εικονογράφηση: | Μαρίνα Στελλάτου |
| Εκδόσεις: | Νομική βιβλιοθήκη, 2016 |
| Καλλιτεχνική επιμέλεια: | Γιάννης Μαμαλούκος |
| Σύμβουλος Σειράς: | Μαρίζα Ντεκάστρο |
| Σελίδες: | 36 |
| Μέγεθος: | 24 Χ 22 |
| ISBN: | 978-960-562-632-7 |
