Υάδες. Οι Νύμφες της βροχής στην απέραντη ελληνική μυθολογία. Με το όνομά τους να έρχεται από το αρχαίο ρήμα υώ που σημαίνει βρέχω.
Οι Υάδες ήταν νύμφες, κόρες του Άτλαντα και της Πλειόνης ή της Αίθρας κι αδερφές κατά την επικρατέστερη εκδοχή του Ύαντα. Οι Υάδες μαζί με τις 7 Πλειάδες αποτελούν τις 14 Ατλαντίδες, γνωστές και ως Δωδωνίδες, αφού ήταν νύφες της Δωδώνης όπου δόθηκε ο θεός Διόνυσος σε αυτές ως βρέφος για να τον μεγαλώσουν.
Ο μύθος λέει ότι όταν ο Ύας πέθανε κατά τη διάρκεια κυνηγιού, πιθανότατα από λιονταρίνα από την οποία προσπάθησε να πάρει τα μικρά της, οι Υάδες άρχισαν να κλαίνε ασταμάτητα από τη λύπη τους. Τα δάκρυά τους έπεφταν σαν πυκνή βροχή. Τότε οι θεοί τις λυπήθηκαν και τις μεταμόρφωσαν σε αστέρια, το γνωστό σμήνος αστεριών των Υάδων που προμηνύει κάθε χρόνο το τέλος του καλοκαιριού και τος πρώτες μεσογειακές βροχές. Οι Υάδες θεωρούνται το πλησιέστερο αστρικό σμήνος στη Γη. Ο Ύας έγινε αστέρι στον αστερισμό του Λέοντα.
Μια άλλη εκδοχή αναφέρει ότι οι Υάδες έγιναν αστέρια από τον Δία ο οποίος της αντάμειψε για την ανατροφή του Διονύσου.
Η επικρατέστερη εκδοχή θέλει τα ονόματά τους να είναι τα εξής: Φάολα, Αμβροσία, Ευδώρα, Κορωνίς και Πολυξώ. Σε αυτές προστίθενται συνήθως η Θυώνη και η Προδίκη, κόρες του Ύαντα από την Αίθρα.
