Αφηρημένη, λέει, η Έλλη. “Μα που έχει το μυαλό του αυτό το παιδί;” αναρωτιόντουσαν όλοι. Κανείς ασφαλώς δε γνώριζε το μοναδικό της μυστικό, πως καβάλα στον κόκκινο φτερωτό της δράκο, πετούσε πάνω από βουνοκορφές, δάση, κοιλάδες, θάλασσες.
“Δε συγκεντρώνεται καθόλου. Πώς καταφέρνει να είναι πρώτη μαθήτρια;”, απορεί ο δάσκαλος.
“Είναι πολύ δύσκολο παιδί”, αναστενάζει η μητέρα της.
“Πράγματι”, συμφωνεί ο πατέρας της.
“Τι θέλουν επιτέλους από μένα;” απορεί η Έλλη.
Η Έλλη δε μπορεί να ασχολείται με τα παράπονα του καθενός. Έχει κάτι δουλειές στα σύννεφα να τελειώσει. Να πολεμήσει τους εχθρούς της χώρας της. Να σώσει τις τίγρεις και τις φώκιες από τους κυνηγούς, να προστατεύσει καλόκαρδους πρίγκιπες από μοχθηρούς μάγους.
Η μητέρα της παραπονιέται. Θυμώνει. Αγριοκοιτά. Μα το πράγμα δεν τελειώνει εκεί. Για την ακρίβεια τώρα αρχίζουν τα παράξενα για την Έλλη. Γίνεται αόρατη. Ναι! Δεν την είδε η μητέρα της το πρωί μπαίνοντας στην κουζίνα. Το θεώρησε κακόγουστο αστείο. Δεν την είδε το σχολικό και δεν άνοιξε η πόρτα. Την προβλημάτισε. Δεν την είδαν καν οι φίλες της που συζητούσαν δυσμενώς για εκείνη. Ω, όχι! Δεν ήταν αστείο, ήταν όντως αόρατη.
Σε μια γωνιά του δρόμου κάθισε να βάλει τα πράγματα στη θέση του, με ψυχραιμία. Θα καταφέρει να ισορροπήσει την πραγματικότητα με τις τρανές ιστορίες της εκεί, ψηλά στα… σύννεφα;
Η Ντορίνα Παπαλιού αφηγείται με ξεχωριστό τρόπο την ιστορία της “αφηρημένης” Έλλης. Που πηγαινοέρχεται από την πραγματικότητα στο δικό της φανταστικό κόσμο και τανάπαλιν. Που της φαίνονται απείρως σημαντικότερα τα πλάσματα που φτιάχνει η φαντασία της από τις καθημερινές παρατηρήσεις των ενηλίκων που την καλούν πιο συχνά απ’ όσο μπορεί να αντέξει στο ρεαλισμό τους. Που αισθάνεται καλύτερα όταν απαντά στη μάγισσα του Βορρά από ο,τι στο δάσκαλο ή τη μητέρα της. Μα όταν γίνεται αόρατη δίχως να το ‘χει προσπαθήσει, τούτη η “αφάνειά” της θα την βάλει στα παπούτσια της μητέρας της και σε όσων μέχρι τώρα αγνοούσε εκνευριστικά.
Δύσκολο πράγμα να εγκαλείς ένα παιδί στην πραγματικότητα που συνήθως είναι μίλια πιο αδιάφορη από τη φαντασία. Δύσκολο πράγμα να του φτιάξεις μια πραγματικότητα που να ‘χει πολύ από το δικό του παραμυθόκοσμο. Κι ακόμα δυσκολότερο να καταφέρεις να μην είσαι ούτε εσύ αόρατος στις ανάγκες του, ούτε εκείνο στις δικές σου εκ-κλήσεις. Και μετά τα πολύ δύσκολα, έρχονται οι προκλήσεις. Τι κάνεις με ένα παιδί που βλέπει πέρα από τον “ορίζοντα” που βλέπουν οι πολλοί; Όταν ο κόσμος του είναι βασισμένος πιο πολύ στο ένστικτό, το παραμύθι, το μικρόκοσμο που δε βλέπουμε οι περισσότεροι; Είναι χάρισμα; Είναι. Είναι κατάρα. Δε θα το ‘λεγα παρότι ίσως μοιάσει κάποιες στιγμές. “Εχεις δει τη Λάμψη του Κιούμπρικ;” ρωτούσε πάντα ο καλός μου φίλος Γιώργος. Ε, πρέπει όπως και ετούτο το βιβλίο πρέπει να μπει στη συλλογή. Το αξίζει.
Η συγγραφέας αυτό το ιδιαιτέρως πρωτότυπο θέμα το βάζει σε μια παραμυθένια κλειδαρότρυπα και το τραβάει υπέροχα με τις αφηγηματικές της επιλογές. Κείμενο λιτό, ταξιδιάρικο, ένα παραμύθι κανονικό που “τρέχει” το θέμα του (οι συνήθεις δυο κόσμοι των παιδιών και οι ασυνήθεις κόσμοι ασυνήθιστων παιδιών, στάσου σε μια γωνιά και τράβα εκδοχή) με ισορροπία στο χιούμορ, την αγωνία και τη σοβαρότητα, το παραμύθι και το κλείσιμο ματιού στο “τι έγινε τώρα;”
Ο Πέτρος Μπουλούμπασης εικονογραφεί την ιστορία μέσα από το αγαπημένο του κόσμο.Είναι δισδιάστατος. Δεν κινείται εύκολα. Σέρνει μαζί του χρώματα κι άλλοτε χρωματικές καταστάσεις που κρατούν το βλέμμα για στιγμές πάνω τους. Οι διάφορες λεπτομέρειες που ξεφυτρώνουν στις σελίδες είναι στοιχεία του κειμένου, στοιχεία που υπονοεί το κείμενο, στοιχεία που τράβηξαν μια ανάσα πιο κάτω κι από το κείμενο.
Πολύ όμορφη δουλειά.
 ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ |
|
|---|---|
| Τίτλος: | Όταν η Έλλη έγινε αόρατη |
| Συγγραφέας: | Ντορίνα Παπαλιού |
| Εικονογράφηση: | Πέτρος Μπουλούμπασης |
| Εκδόσεις: | Παπαδόπουλος, 2009 |
| Σελίδες: | 40 |
| Μέγεθος: | 14 Χ 21 |
| ISBN: | 978-960-412-903-4 |
